سرنوشت، البته نه به آن معنای جبری و گمراهانه‌اش، بلکه به معنای اراده تاریخی یک ملت، این‌گونه رقم زد که پس از سه سال تجربه تلخ جریان لیبرالی و ترورهای ناجوانمردانه منافقان، سکان اجرایی و مدیریتی انقلاب را به خط امام، همان سکاندار حقیقی‌اش بازگرداند. بازرگان و بنی‌صدر از قافله انقلاب عقب ماندند و رجایی و باهنر هم زودتر از آنچه در آرزوهای ملت بود پر کشیدند و پرواز کردند.
