از بزرگترین نسل کشی اروپا پس از جنگ جهانی دوم چه می دانید + تصاویر

به گزارش گلستان 24، 11 جولای 1995 یادآور فاجعه ای هولناک است، رخدادی که در آن هشت هزار مسلمان غیر نظامی توسط صرب های نژادپرست قتل عام شدند.

ریشه بحران در بوسنی و هرزگوین را می توان به تحولات پس از سقوط اتحاد جماهیر شوروی نسبت داد، تحولاتی که در آن اقوام ساکن در جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگوسلاوی هر یک علم استقلال برافراشته و در این راه تلاش نمودند، از همین روست که اکنون شاهد شکل گیری چندین کشور من جمله صربستان، کرواسی، بوسنی و هرزگوین، اسلوونی، کوزوو، مونته نگرو، مقدونیه و... در نقشه جهانی هستیم. منتها در این میان تفاوتی فاحش است میان نحوه استقلال بوسنی با سایر کشورهای جمهوری سابق یوگوسلاوی.

رژیم نژادپرست حاکم بر یوگوسلاوی تلاش نمودند با اتکا به افکار نژادی و سلاح با هرگونه فرآیند استقلال طلبانه مقابله نمایند، اما به دلیل تهدیدهای مکرر ایالات متحده و اروپا مبنی بر هرگونه تعرض به سرزمین هایی که در آن ها مسیحیان ساکن اند (نظیر کرواسی) عملا شاهد جنگی خونین در این مناطق نبوده و اقوام فوق توانستند با طی نمودن روندی سهل به استقلال دست یابند. در رابطه با بوسنی قضیه اما متفاوت است و در سکوت تام تمامی مدعیان حقوق بشر، رژیم حاکم بر بلگراد با خشونتی بی نظیر به کشتار مسلمانان استقلال طلب پرداخت که از آن واقعه به عنوان بزرگترین نسل کشی اروپا پس از جنگ جهانی دوم نام می برند. از این رو بر آن شدیم در سالگرد واقعه هولناک سربرنیتسا به ارائه گزارشی تصویری از آن رخداد با توضیحاتی که زیر هر یک از تصاویر آمده بپردازیم. نکته حائز اهمیت در این باره امن اعلام شدن سربرنیتسا توسط سازمان ملل پیش از حمله بوده و همچنین حضور چهارصد صلح بان هلندی در این شهر، صلح بانانی که بدون هرگونه مقاومتی کشتار مسلمانان غیر نظامی سربرنیتسا را مشاهده نمودند.

مارشال ژوزف تیتو، رهبر اتحادیه کمونیست های یوگوسلاوی و رئیس جمهور این کشور. تیتو دولت خود را مارکسیست اما مجزا از شوروی می دانست، از وی به عنوان یکی از بنیان گذاران سران عدم تعهد نام برده می شود. مرگ مارشال تیتو در سال 1980 بر دامنه شکاف ها در جمهوری یوگوسلاوی افزود.

با مرگ تیتو و سپس فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، اقمار یوگوسلاوی هر یک به سوی استقلال حرکت نمودند. تیتو در کنار رهبر فقید فلسطینی ها یاسر عرفات.

مارشال تیتو در کنار وینستون چرچیل نخست وزیر اسبق بریتانیا.

یوگسلاوی کشوری بود گسترده‌شده از اروپای مرکزی تا بالکان، متشکل از مردمان گوناگونی که در درازای تاریخ با هم درگیری‌هایی هم داشته‌اند و روی هم رفته مجموعه‌ای نامتجانس را تشکیل می‌دادند. یوگوسلاوی پیش از تجزیه (1989).

یوگوسلاوی پس از تجزیه های پی در پی (2006).

نقشه یوگوسلاوی پیش از فروپاشی در قاره اروپا.

نقشه بوسنی و هرزگوین در جمهوری فدرال یوگوسلاوی. بوسنی به دلیل دارا بدن اقلیت های گسترده صرب و کروات در کنار اکثیرت مسلمانانش بیش از دیگران نامتناجس بود. بلافاصله پس از استقلال کرواسی و اسلوونی از یوگوسلاوی، ساکنین بوسنی نیز در پی استقلال از این کشور برآمدند، فرآیندی که به جنگ طولانی میان طرفین منجر گردید.

جنگ های خونین بوسنی که از آوریل 1992 آغاز شده و تا دسامبر 1995 تداوم یافت یکی از بی رحمانه ترین جنگ های بشریت است، جنگی که یک سوی آن مسلمانانی بی دفاع در برابر ملی گرایان تا بن دندان مسلح صرب قرار گرفته بودند.

اسلوبودان میلوشویچ رئیس جمهور وقت یوگوسلاوی (1991 تا 1997) نقش بسزایی در تحریک صرب ها در کشتار مسلمانان ایفا نمود.

میلوشویچ حس ملی‌ گرائی صرب‌ها را در سخنرانی معروف به گازیمستان بر افروخت. او در این سخنرانی به نبرد کوزوو اشاره کرد و حس قربانی بودن صرب ها و نیز احساس دشمنی نسبت به بوسنیایی‌ها بر اثر داستان‌های اغراق آمیز مبنی بر نقش گروه کوچکی از بوسنیایی‌ها در محاکمه صربها به هنگام نسل کسی‌ اوستاش در دهه ۱۹۴۰ بر انگیخته شد. تبلیغات صربها این طور وانمود‌ می‌‌کرد که بوسنیایی‌ها از نظر نژادی متفاوت بوده و بیشتر ترک تبار هستند.

سیاست های پان صربیسم میلوشویچ منجر به کشتار هزاران مسلمان در سراسر بوسنی گردید.کشتار مردم در شهر بجلجینا در آغازین روزهای جنگ، جنازه ها بعضا چند روز در خیابان ها رها شده اند (مارس 1992).

پارک تفریحی در خارج از شهر براکو به یک گورستان تبدیل شد.

جنازه های بی شماری را در طول جنگ در کف خیابان های می شد مشاهده نمود.

اردوگاه ترنوپولیج (آگوست 1992). اردوگاهی اجباری به مانند اردوگاه های نازی ها که برای مسلمانان تعبیه شده است.

قربانیان برای قتل های دسته جمعی برده می شوند.

گورهای دسته جمعی در بسیاری از نقاط بوسنی به وضوح قابل مشاهده بود.

مبارزین مسلمان با کمترین سلاح ها و امکانات به رویارویی به صرب ها می پردازند.

راتکو ملادیچ قصاب بوسنیایی ها. وی سال های فرماندهی نظامی صرب ها در بوسنی را برعهده داشت و از سوی مجامع بین المللی تحت پیگرد قرار داشت. ملادیچ سرانجام در سال 2011 در صربستان بازداشت و تحویل دادگاه لاهه داده شد.

میزان مرگ و میر صورت پذیرفته در بوسنی حدفاصل 1992 تا 1995 توسط صرب ها.

بی رحمانه ترین و فجیع ترین کشتار ها را حملات صرب ها به سربرنیتسا می دانند، مکانی که بنا به گفته ی سازمان ملل منطقه امن محسوب می شده است.

صرب‌ها اندکی پیش از پایان جنگ بوسنی سربرنیتسا را محاصره کردند و از ۱۳ ژوئیهٔ ۱۹۹۵، طی کمتر از یک هفته حدود ۸۰۰۰ تن را قتل‌عام کردند.

کشف اجساد از گورهای دسته‌جمعی در اطراف سربرنیتسا هم چنان ادامه دارد. تا کنون از حدود شصت گور دسته‌جمعی کشف شده، هویت 2500 جسد توسط آزمایش دی ان ای معین شده‌است.

پیش از این کشتار، سازمان ملل متحد سربرنیتسا را منطقه «حفاظت‌شده امن» اعلام کرده‌بود. ۴۰۰ سرباز مسلح هلندی صلح‌بان که برای ایجاد امنیت در این منطقه مستقر شده بودند در جریان کشتار واکنشی نشان نداده و تنها کشتار غیر نظامیان را مشاهده نمودند.

نقشه ای از نحوه فجایع در سربرنیتسا.

راتکو ملادیچ فرمانده حمله به سربرنیتسا. با وجود بازداشت وی در سال های اخیر و تعهد دادگاه لاهه مبنی بر محاکمه اش، مجامع بین المللی در زمان وقوع کشتارهای فوق هیچ واکنشی جهت ممانعت از این امر به خرج ندادند.

رادوان کاراجیچ (سمت راست) هم چون راتکو ملادیچ (سمت چپ) سال ها به دلیل جنایت علیه بشریت تحت تعقیب بود. وی سرانجام در در ژوئیه 2008 دستگیر شده و در انتظار محاکمه بین المللی است.

تعیین جایزه برای پیدا کردن دو عنصر اصلی نسل کشی در بوسنی.

کاراجیچ را طراح قتل‌های دهه ۱۹۹۰ در بوسنی و هرزگوین می‌دانند. او مدت ۱۳ سال فراری بود او این سال‌ها را در مناطق صرب نشین بوسنی و صربستان زندگی می‌کرده‌است. او در دادگاه به اتهام عملیات نسل‌کشی مسلمانان بوسنی مورد محاکمه قرار گرفته‌است. در پی دستگیری وی مسلمانان بوسنیایی به شادمانی پرداختند.

گورستان کشته شدگان سربرنیتسا.

کوفی عنان دبیر کل وقت سازمان ملل متحد جهت کوتاهی در محافظت از غیر نظامیان بارها مورد انتقاد قرار گرفت.

در کشتار اصلی سربرنیتسا، صرب ها مردان و پسران مسلمان بین ۱۲ تا ۷۷ سال را برای «بازجویی به ظن ارتکاب جرائم جنگی» از بقیه افراد جدا کردند و اجتماع آن ها در یک محل همه را قتل عام کردند.

کودکان و زنان بوسنیایی بیشترین صدمه را در طول جنگ های داخلی خوردند.

بنابر اسناد متقن، صرب ها بارها مبادرت به تجاوز سیستماتیک به دختران و زنان مسلمان بوسنی نموده اند.

یکی از زنانی که به او تجاوزش شده است در مورد خاطرات تلخش در جنگ بوسنی چنین اظهار می دارد: صرب ها در مارس 1992  وارد خانه ما هم شدند و در برابر چشمان من به دختر جوانم تجاوز و با وارد کردن ضربه ای به سرش او را مجروح کردند. روز بعد نیز مرا به قرارگاه پلیس شان بردند. در آن جا بارها به من تجاوز کردند بسیار وحشتناک و تلخ بود در آن جا یکی از همسایگان قدیمی صربمان که ازدوستان خانوادگی مان بود را دیدم...

در گزارش سی ان ان درباره وضعیت زنان مسلمان بوسنی در بحبوحه جنگ چنین آمده که ده ها هزار زن در بوسنی مورد تجاوز قرار گرفتند و کودکان حاصل آن نیز شاید به پنج هزار نفر برسند. این درحالی است که صدها و شاید هزاران زن در اردوگاه های صرب ها باردار شدند.

در جنگ بوسنی زنان مسلمان بوسنیایی هزینه بسیار سنگینی متحمل شدند. سربازان صرب و کروات، زنان مسلمان و حتی زنان صربی و کراواتی که با مسلمان ازدواج کرده بودند را برای تجاوز و قتل از سایر زنان جدا می کردند. که به قول خودشان مسلمانان را پاکسازی قومی کنند این در حالیست که علاوه بر تبعات هولناک تجاوزات جنسی برای زنان، بحران نسل کودکان نامشروع حاصل از جنگ یکی دیگر از تبعات جنگ بود.

در ژوئیه ۲۰۱۴ دادگاهی در هلند حکم داد که مسئولیت حقوقی قتل بیش از ٣٠٠ مرد و کودک مسلمان بوسنیایی در شهر سربرنینسا به دست صربها در سال ١٩٩۵ بر عهده دولت هلند است. سربازان هلندی این افراد را به صربها تحویل دادند. به گفته دادگاه، ارتش باید می دانست که آنها در صورت تحویل داده شدن به صربها کشته خواهند شد. دولت هلند به پرداخت خسارت به خانواده های این قربانیان محکوم شد. دادگاه، دولت هلند را در رابطه با کشتار بیش از ٧٠٠٠ نفر مسلمان دیگر که در اطراف پایگاه نظامی سربازان هلندی در سربرنیتسا پناه گرفته بودند مسئول ندانست.

خانواده قربانیان همه ساله به گرامی داشت کشتگان این حادثه می پردازد.

روسیه در طول روزهای اخیر مانع از تصویب قطعنامه ای شد که بر مبنای آن این رخداد به عنوان یک نسب کشی توصیف شود. روس ها از قدیم الایام از متحدین صرب ها در اروپا محسوب می شده اند.

پس از گذشت یک دهه از این حادثه فوق (قتل عام سربرنیتسا) بوریس تادیچ، رئیس جمهور وقت صربستان به عنوان اولین مقام عالی رتبه صربستان ضمن شرکت در مراسم دهمین سالگرد نسل کشی سربرنیتسا اعلام کرد برای ادای احترام به قربانیان این حادثه در مراسم بزرگداشت آنان شرکت نموده است. با این وجود هستند کسانی در صربستان که هم چنان از جانیانی هم چون ملادیج و کاراجیچ حمایت کرده و بدان ها افتخار می کنند.