داستان مرد از خطه کتول که عاشق معلولیتش است‬ ! + تصاویر

برای دیدار با این مرد پرانگیزه و با انرژی باید به طبقه سوم ساختمان بلند مرکز شهر علی آبادکتول بروی. مطب اش آنجاست. ما نیز به همراه فاطمه ابراهیمی رئیس اداره بهزیستی علی آبادکتول و دو تن از مددکاران این اداره برای دیدار با او همین راه را پیمودیم.

به گزارش گلستان 24، حجت برزگر 43 سال دارد و به دلیل اینکه هنگام تزریق واکسن فلج اطفال تب شدید داشته، از چهارسالگی دچار معلولیت شدید جسمی حرکتی شده است.

وی دارای مدرک دکتری علوم ورزشی و تغذیه می باشد که دو سال پیش از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شده است.

برزگر ورزش را شروعی دوباره می داند و می گوید: ورزش را از نوجوانی آغاز کردم و معتقدم تغذیه خوب و سالم به همراه ورزش می تواند بدنی سالم بسازد، لذا تحصیلاتم را در همین زمینه ادامه دادم.

وی دررشته بدنسازی و وزنه برداری فعالیت می کند، 2 بار مدال قهرمانی مسابقات جانبازان و معلولین را به سینه آویخته است و هم اکنون مربی بین المللی پرورش اندام، داور درجه یک فدراسیون بدنسازی و پرورش اندام و رئیس کمیته پرورش اندام استان گلستان است.

برزگر می گوید ما با استفاده از مشکلات و محدودیت های جسمانی خود، لحظات شیرین می سازیم، لذا معلول نیستیم بلکه آنکس که عاجز از خلق لحظه هاست، معلول است.

این دکترای تغذیه معلولیت که نه، اما این محدودیت اش را نقطه عطفی برای خود و دیگر آدم های شبیه خودش می داند که را ترقی را به این واسطه سریعتر و راحتتر کشف کنند.

برزگر همچنین پدر و مادرش را از مهمترین افراد زندگی خود توصیف می کند و از اینکه سبب شده اند، او بتواند روی پای خود ایستاده و مستقل باشد، همیشه قدردانشان است.

وی معلولین را مؤثرترین افراد جامعه می داند و معتقد است باید آن ها قابلیت های خود را شناخته و به عرصه عمل تبدیل کنند تا بتوانند بجای نگاه به آینده، آینده ساز باشند.

برزگر با بیان اینکه آموزش نقش موثری در بازگشت معلولین به اجتماع دارد به شرط آنکه خود شخص نیز این بازگشت را بخواهد، افزود: بعضی ها نگاهشان اینگونه است که زندگی می کنیم و می سازیم، می سازیم و می سوزیم و وقتی حالشان را می پرسی نیز می گویند؛ ای، می گذرد!

غافل از اینکه، آنکس که با زندگی ساخته است، باخته است. لذا باید انسان درهرموقعیت، افساز زندگی را خود به دست گرفته و آن را بسازد.

سخن پایانی:

توکل بر خدا را شالوده کارمان کنیم و مطمئن باشیم روی هر پله که هستیم، خدا یک پله بالاتر است. نه اینکه چون خداست بلکه او بالاتر است تا دستمان را بگیرد.

انتهای پیام/