اروپا، 'بهشت خیالی' برای مهاجران جویای خوشبختی

به گزارش گلستان 24، شبکه خبری بی بی سی در وبسایت خود می نویسد که درسال میلادی گذشته طبق برآورد،200 هزار مهاجر به خاطر جنگ و فقر از کشورهایی چون اریتره، نیجریه و سومالی گریخته اند و سوار بر قایق های ناامن از راه دریایی پرخطر مدیترانه گذشته اند تا خود را به سواحل اروپا برسانند.اما هزاران مهاجر در این راه جان باخته اند.

کمیسریای عالی امور پناهندگان سازمان ملل متحد در این باره می گوید که در سال 2014 میلادی 219 هزار نفر توانستند خود را به اروپا برسانند اما سه هزار و 500 نفر هم یا مردند یا مفقودالاثر شدند.

بر همین قیاس در سال 2015 میلادی در فاصله ی روز اول ژانویه تا 27 آوریل (11 دی تا هفت اردیبهشت) 46 هزار مهاجر به سواحل اروپا رسیدند و بیش از هزار و 750 نفر در دریای مدیترانه مردند یا گم شدند.

ولی به جز مرگ و گم شدن در دریای مدیترانه، مهاجران با بسیاری خطر های دیگر نیز روبه رویند.

روزنامه ی دیلی تلگراف در این باره به نقل از سازمان عفو بین الملل می نویسد، بسیاری از این مهاجران پیش از رسیدن به اروپا باید خطر دست به دست شدن توسط گروه های جنایتکار و سوداگران مرگ را برخود هموار کند.

در گزارش سازمان عفو بین الملل آمده که بسیاری از این مهاجران شکنجه می شوند، مورد تجاوز قرار می گیرند برای آزاد شدن در ازای پرداخت پول، گروگان گرفته می شوند.

این روزنامه به سرنوشت جوان 17 ساله ای اشاره می کند که از ساحل عاج راه اروپا را در پیش گرفته بود و وقتی گروگان گرفته شد و گروگان گیرها فهمیدند که همه ی اعضای خانواده اش مرده اند و کسی نیست تا پول آزادی اش را بدهد، او را کتک زدند و به او گفتند: اگر پول ندهی تو را هم نزد خانواده ات خواهیم فرستاد.

در سال 2004 میلادی و در پی پیوستن اعضای تازه و بزرگ شدن اتحادیه اروپا، کشورهای توانگرتر عضو، با موج تازه ای از مهاجرت های درون اتحادیه مواجه شدند.

سران اتحادیه اروپا فکرش را هم نمی کردند که سیل انبوهی از مهاجران لهستانی، رومانیایی، بلغار و نیز مهاجرانی از اسپانیا، ایتالیا، پرتغال و یونان برای فرار از بیکاری فزاینده ترک خانه و کاشانه کنند و به امید زندگی بهتر راه کشورهای ثروتمند اروپایی همچون آلمان و انگلستان را در پیش بگیرند و البته بسیاری شان هم در این راه به در بسته بخورند.

موج بزرگ مهاجران درون اتحادیه اروپا صدای بسیاری از مسئولان اروپایی را نیز در آورد.

بوریس جانسون، شهردار لندن در مورد هجوم مهاجران از کشورهای شرق اروپا به اروپای غربی اذعان می کند که کسی نمی تواند خود را با این حجم بزرگ مهاجرت ها سازگار کند.

جانسون به روزنامه ی دیلی میل گفت که امکانات ما حتی اجازه نمی دهد برای همه این مهاجران مسکن تهیه کنیم.

حال فکر کنید اتحادیه ی اروپا که به بیانی با آوارگی و غربت گزینی و مشکلات مبتلابه مهاجران داخلی خود رو به روست و از طرفی رکود اقتصادی و بحران یورو، پول واحد اروپایی، که این اتحادیه را تا مرز فروپاشی برده است، چگونه می تواند مهاجران خارجی را بپذیرد و آن ها را مشمول همان حمایت های اجتماعی و اقتصادی کند که در قوانین خود از آن دم می زند.

مهاجران خارجی که اندیشیدن به این حمایت ها آن ها را وامی دارد تا خطر شکنجه، تجاوز، اسارت و حتی مرگ را بپذیرند و پا در راه نامعلوم مهاجرت بگذارند، نمی دانند که اگر موفق شوند و سالم به اروپا برسند باز هم به جای زندگی بهتر باید با ناامیدی، فقر و فلاکت دست و پنجه نرم کنند.

شبکه ی خبری روسی راشا تودی در این باره می نویسد، بیشتر این مهاجران مجبورند در گروه هایی پرشمار، در اقامتگاه هایی که به کنایه 'قصر آرامش' نامیده می شوند، زندگی کنند.

دوناتلو آنجلو، پزشک عضو انجمن شهروند جهانی که در این اقامتگاه به امور پناهندگان رسیدگی می کند، وضع آن ها را اسفبار توصیف می کند.

او می گوید: این جا برای هزار و 200 آواره ی آفریقایی تنها 35 دستشویی و 35 حمام وجود دارد.

به گفته ی این پزشک، وضع تختخواب ها بسیار بد است و در واقع بسیاری از آواره ها کارتن خوابند.

آواره ها از امکانات رفاهی که دریافت می کنند هم بسیار ناراضی اند.

یکی از آن ها که از آفریقا آمده می گوید: ما فکر می کردیم زندگی مان بهتر خواهد شد، اما این طور نشد. انگار هنوز در همان آفریقا زندگی می کنیم.

از سوی دیگر، با وخیم تر شدن رکود اقتصادی در اروپا، بیگانه ستیزی هم در حال افزایش است و مردم اروپا نمی خواهند نانی که به سختی به دست می آورند را با مهاجران خارجی قسمت کنند.

جدای از این، اگر مهاجران بتوانند در بازار کساد کاریابی، شغلی هم برای خود دست و پا کنند، باز آن طور که قوانین اروپا تعیین کرده با آن ها رفتار نمی شود.

امیلیو سنتورو، جامعه شناس و مدرس دانشگاه فلورانس، در این باره می گوید که اکثریت مهاجران، یک سوم حقوقی که قانون تعیین کرده، دریافت می کنند و ساعت کارشان هم خیلی بیشتر از حد تعیین شده ی قانونی است.

با این حال باز مهاجران را به چشم کسانی می نگرند که بازار کار را به خاطر خدمات ارزان خود از آن خود کرده اند.

آسانه کبه، نماینده ی سنگالی های فلورانس، در این باره می گوید: در حال حاضر مردم فکر می کنند، این بحران به دست مهاجران ایجاد شده است. مردم می گویند، ما همه ی فرصت های شغلی را از آن خودمان کرده ایم، همه ی خانه ها را گرفته ایم و کودکستان ها را فقط بچه های ما پر کرده اند، چون زیاد بچه داریم.

حتی برخی به فکر چاره افتاده اند و پیشنهاد کرده اند مثلا برای یک دوره ی پنج ساله هیچ مهاجری شامل دریافت حمایت های اجتماعی و اقتصادی نشود.

هرچند چنان که گفته شد، دسترسی به این حمایت ها کار ساده ای نیست و از خیال تا واقعیت ره بسیار است.