دحو الأرض در قرآن و نهج‌البلاغه

به گزارش گلستان ۲۴؛ به نقل از تسنیم، «دحو الأرض» مطابق با بیست و پنجم ماه ذی‌القعده است. این عبارت از دو کلمه «دَحو» به معنایگسترش دادن و «الأرض» ترکیب شده است که این مرکب «‌دحو الأرض‌» به معنای گستراندن زمین است. طبرسى نوشته دحو و دَحى به معنى بسط کردن و گستردن است. مطابق برخی روایات، در این روز اتفاقاتی در رابطه با برخی پیامبران واقع شده است که عبارتند از نزول نخستین رحمت آسمانی بر آدم نشستن کشتی نوح بر کوه جودی، تولد حضرت ابراهیم و عیسی بن مریم در شب 25 ذی‌القعده.

امیرالمؤمنین علیه‌السلام در خطبه 89 نهج‌البلاغه فرمود «مَدْحُوَّةً فِی‌ لُجَّةِ تَیَّارِه‌»؛ یعنى زمین به حالت گسترده در دریایى موّاج و روان آرام گرفت. در خطبه 70 فرمود «اللَّهُمَّ دَاحِیَ الْمَدْحُوَّاتِ وَ دَاعِمَ‌ الْمَسْمُوکَات‌»؛ اى خدایى که گسترنده گسترده‌‌ها و برپا کننده بالا رفته‌‌هایى.»

خداوند در قرآن کریم در سوره نازعات می‌فرماید «وَ اَلْأَرْضَ بَعْدَ ذلِکَ دَحاها [نازعات/30] یعنی زمین را بعد از آن گسترش داد» «دحا» از ماده دحو (بر وزن محو) به معنى گستردن است بعضى نیز آن را به معنى تکان دادن چیزى از محل اصلیش تفسیر کرده‌‌اند و چون این دو معنى لازم و ملزوم یکدیگرند، به یکریشه بازمى‌‌گردند. علی اکبر قرشی در تفسیر احسن‌الحدیث در توضیح این آیه می‌نویسد «و زمین را بعد از آفریدن آسمان، دَحاها: بگسترد و منبسط کرد به جهت آرام گرفتن خلایق در آن. جمهور علما برآنند که آفرینش زمین پیش از خلق آسمان و گستردن آن بعد از آن است. چنانچه روایت شده که حق تعالى زمین را بیافرید و همه را در زیر کعبه جمع و بعد آسمان را بیافرید و جبرئیل را فرمود تا زمین را از زیر خانه کعبه منبسط ساخت. (ج12، ص66)