مصرف شکر این آسیب جدی را به بدن شما می‌رساند

به گزارش گلستان ۲۴؛ محققان ژاپنی در پژوهش های جدید خود دریافتند که ترمیم بافت های عضلانی با مصرف کمتر شکر، در واقع به دلیل رفتار نوع خاصی از سلول های بنیادی است که به نظر نمی رسد به خوبی با گلوکز واکنش نشان دهد. 

تیمی از پژوهشگران دانشگاه متروپولیتن توکیو دریافتند که سلول‌ های ماهیچه ‌ای اسکلتی نقش آفرینان کلیدی در ترمیم عضلات هستند. علاوه بر این، مطالعات محققان نشان می دهد که این سلول ها زمانی که گلوکز کمتری در بدن وجود دارد، بیشتر رشد می کنند. 

حتی در آسان ترین شرایط فیزیکی، ساییدگی و پارگی روزانه عضلات، بدن انسان را مجبور می کند که دائماً خود را ترمیم کنند تا در بهترین فرم باقی بمانند.

در همین راستا، محققان دریافتند که سلول ‌های ماهواره ‌ای ماهیچه ‌های اسکلتی در بین دو لایه غلاف قرار دارند، پوششی محافظ که سلول ‌های میوفیبرهای عضلانی منفرد را احاطه کرده است. هنگامی که این سلول ‌های میوفیبر آسیب می ‌بینند، سلول ‌های ماهواره ‌ای وارد کار شده و تکثیر می ‌شوند و خود را به مایوفیبرها می ‌آمیزند. این فرآیند هم عضله آسیب دیده را ترمیم می کند و هم از کاهش حجم آن جلوگیری می کند.

در حین بررسی نحوه رشد این سلول ها در آزمایشگاه، پژوهشگران متوجه شدند که سطوح بالاتر گلوکز بر سرعت رشد این سلول ها تأثیر منفی می گذارد. در مقایسه با سایر سلول ‌های بدن، این روش کاملاً بر خلاف روش رشد و تکثیر سلول‌ ها است.

در ادامه تحقیقات نشان داد که در سلول های ماهواره ای، سطوح پایین تر قند خون منجر به افزایش تعداد سلول ها با توانایی بیشتر برای تکثیر می شود. در این آزمایش ها، محققان ژاپنی سطح گلوکز را پایین نگه داشت تا به سلول های بنیادی اجازه رشد داده شود اما سلول های دیگر رشد نکردند. 

محققان در مخلوط سلولی خود، گلوکز اکسیداز که یک آنزیم هضم کننده گلوکز است را اضافه کردند تا سطح قند خون را حتی بیشتر کاهش دهد. نتایج نشان داد سلول ‌های ترمیم‌ کننده ویژه به کار خود ادامه داده و به طور طبیعی تکثیر می‌ شوند. 

سطوح قند استفاده شده در آزمایشات قبلی با سطوح قندی که در بیماران دیابتی مشاهده شد مطابقت داشت. این امر می تواند جوابی برای از دست دادن توده عضلانی در بیماران دیابتی باشد و ممکن است پیامدهای مهمی برای اینکه چگونه می توانیم ماهیچه های خود را برای مدت طولانی تری سالم نگه داریم، داشته باشد.

شرح کامل این تحقیق و یافته های آن در آخرین شماره مجله تخصصی Frontiers in Cell and Developmental Biology منتشر شده و در دسترس علاقه مندان است.

منبع: سیناپرس