پشت پرده احياي يك انجمن صنفي منحله

همزمان با روی کار آمدن حسن روحانی بعنوان رییس جمهور دولت یازدهم، عده ای که در ایام انتخابات خود را به عنوان حامی وی در فضای تبلیغاتی انتخابت معرفی کرده بودند، این روزها در نقش مطالبه گر خواسته های سیاسی خود ایفای نقش می کنند.عده ای از این افراد اصلاح طلبان تندرویی بودند که در سال های گذشته تحت عنوان «انجمن صنفی روزنامه نگاران» دور هم جمع شده بودند و به جای مطالبه گری صنفی، اقدام به تحرکات سیاسی می نمودند که این تشکل پس از گذشت مدتی و بدلیل آنکه مجمع عمومی آن طی موعد مقرر بر اساس اساسنامه خودش برگزار نگردید، منحل شد.

اما این روزها که علی جنتی به طیوف روشنفکر و تندرو در حوزه فرهنگ چراغ سبز نشان می دهد، بذر امید را در دل این افراد کاشته تا بار دیگر بتوانند فعالیت های سیاسی خود را در قالب یک انجمن صنفی ادامه دهند.

هر چند بارها و بارها به زوایای این اقدام و تلاش های پشت پرده برای بازگشایی مجدد انجمن صنفی پرداخته ایم، اما حسام الدین آشنا در تازه ترین اظهارات در این رابطه گفته است: «ممکن است این اتفاق با این اسم (انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران) رخ ندهد، اما این‌که جامعهٔ روزنامه‌نگاران حق دارد که یک تشکل صنفی قدرتمند داشته باشد، توسط این دولت به رسمیت شناخته‌شده است.»

بخش اول اظهارات آشنا در رابطه با اینکه ممکن است این اتفاق با این اسم (انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران) رخ ندهد؛ قابل تامل است چرا که انتقادات وارده به انجمن صنفی روزنامه نگاران قطعا به دلیل «اسم و نام» آن نبوده و فعالیت های تخریبی علیه نظام و اقدامات خرابکارانه باعث شده که این انجمن را از کارهای صنفی وا دارد و به کارهای سیاسی سرگرم نماید. در نتیجه قطعا تغییر نام به تنهایی نمی تواند راهکار مناسبی برای احیای مجدد یک انجمن صمفی منحله باشد.

از سوی دیگر و در بخش بعدی اظهارات آشنا که وی مدعی است « جامعهٔ روزنامه‌نگاران حق دارد که یک تشکل صنفی قدرتمند داشته باشد، توسط این دولت به رسمیت شناخته‌شده است» نیز جای بسی تامل است و اینکه مشاور فرهنگی آقای رئیس جمهور از وجود یک انجمن صنفی در این حوزه بی اطلاع است، تعجب برانگیز است. چراکه امروز روزنامه نگاران و اهالی رسانه دارای انجمن هستند و مطالبات خود را پیگیری می کنند.

کواکبیان: روزنامه نگاران به دو انجمن صنفی نیازی ندارند!

مصطفی کواکبیان دبیرکل حزب مردم سالاری با اشاره به همین نکته و با تاکید بر این نکته که فعالیت های سیاسی جایی در یک انجمن صنفی ندارد می گوید: «در حال حاضر انجمن روزنامه های غیردولتی را داریم که سی و پنج یا شش روزنامه با گرایش های مختلف سیاسی در آن عضو هستند اما در آنجا کارهای صنفی را مدنظر داریم. وی با بیان این نکته که بهتر است فعالیت های سیاسی در قالب احزاب سیاسی صورت بپذیرند، خاطرنشان کرد: «بنده بر این باورم که نیازی نیست دو انجمن در این صنف داشته باشیم و با توجه به اینکه در حال حاضر نیز یک انجمن صنفی داریم بهتر است اعضای هر دو انجمن ادغام شده و در قالب یک انجمن، صرفا به فعالیت صنفی بپردازند.»

آشنا در ادامه اظهارات خود می آورد: معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این موضوع را در اولویت کاری خود قرار داده است که از تشکیل نظام صنفی مطبوعاتی کشور حمایت کند.»

اما نکته پایانی در لابلای اظهارات آشنا اینجاست که حمایت دولت از یک انجمن شائبه دولتی شدن و در نتیجه سیاسی شدن یک انجمن تخصصی را در ذهن می پروراند. در واقع انجمنی هایی که باید صرفا تخصصی باشند و به مطالبات صنف خود مشغول گردند، با حمایت دولت در واقع اجیر دولت شده و در راستای اهداف او گام بر می دارند که این اتفاق خطرناک ترین رخداد در یک کار صنفی است!

علی ایحال؛ بااین اوصاف به نظر می رسد که تلاش هایی که از پشت پرده برای بازگشایی مجدد انجمن صنفی روزنامه نگاران در حال جریان است، نه تنها اهداف صنفی و راهگشایی برای روزنامه نگاران ندارد بلکه بوی سیاسی و جار و جنجال های سیاسی را به مشام می رساند!