مسند چوپانی

به گزارش گلستان 24 ؛ این روزها با افزایش قیمت گوشت بالاخره توجهات به سمت چوپانان رفت انگار شرایط سخت اقتصادی همانقدر که تلخ و  تهدیدآمیز است همان اندازه فرصتی برای بازسازی نگرش هاست.

بیمه چوپانان گلستانی که بیش از یک میلیون دام دارند برای اولین بار رقم خورد. پیش از این بازنشستگی برای شغل چوپانی از عجایب بود و کمتر قابل تصور بود البته هرکه می خواست بصورت خویش فرما بیمه کند ۳۵۰ هزار تومان پراخت می کرد ولی حالا با ۱۳۰ هزارتومان می توانند از خدمات بیمه ی بازنشستگی، درمانی و ازکار افتادگی استفاده کند. به گفته مسولان این فرصت برای خانواده چوپانان هم فراهم است

در این توجه دیرهنگام همانقدر که مسولین مرتبط مقصرند همان اندازه نگرش جامعه ما سهیم است جامعه چنان شیفته القاب دکتر و مهندس بود و پز این عبارات را می داد که یادمان رفته بود همه ی دکتر و مهندس ها، ریزه خوار سفره ی چوپانان هستند .

تعارف نکنیم کمتر کسی  ارزش کار یک چوپان را مثل یک دکتر و مهندس مهم می دانست تازه فهمیدیم موتور جامعه فقط با دست یقه سفیدها روشن نمی شود بلکه گمنامان زیادی هستند که ما سر سفره ی نان و نمکشان نشسته ایم و از آنان بی خبریم. شاید اگر شمه ای از ارادت و عنایت ما به یک سلبریتی به قشر چوپان و نیازهای آنان می بود دیگر نیاز نبود برای یک کیلو گوشت صفی طولانی تر از صف سینما ببندیم.  حتی لفظ چوپان مثل لفظ دهاتی کلمه ناسزای برخی از ما شده بود آیا با این نوع تکریم می توان سفره پربرکتی داشت

شرایط موجود بهترین شرایط برای تصحیح نگرش هاست چه بسیار افرادی که مهم نمی دانستیم و مهم بودند چه سوت و کف ها که باید پای اهل اش می ریختیم و پای نااهلان ریختیم  چه ژست ها مدل های که تحسین برانگیز شدند و حالا فهمیدیم برای معیشت و زندگی ما اندازه یک کیلو رب گوجه فرنگی کارایی نداشتند .

برای حمایت از تولید ابتدا باید تولیدکننده را بر چشم ها گذاشت برای ترویج فرهنک کار و تلاش باید کارکن ها، عزیز ترین افراد بین ما معرفی شوند نه کارچاق کن ها. برای تقدس بخشی به اقدام و عمل باید بوسه زد بر دستانی که آستین همت بالا زدند نه اینکه تحسین ما صرف کسانی شود که جز حرف، توئیت و شعار چیزی از آنها بیرون نمی آید.

 مشکلات امروز  ما نتیجه بها ندادن و بها دادن های نابجاست  این مشکلات زمانی بطور اساسی حل می شود که احترام و تکریم ما منصفانه، متفکرانه و همه جانبه شود یعنی مسند چوپانی مثل صندلی ریاست برای ما محترم شود

یادداشت احمدملاشاهی