در رثای سنگرسازان بی‌سنگر

این سیادت و سروری از آن روست که این سنگرنشینان از کیان و تمامیت مرزهای اسلام و از سنگر شرف و عزّت مسلمین، پاسداری می‌نمایند و حِصنِ حصینِ مردمان و زینت نفیس والیان اند.

این است فضیلت و رفعت منزلت سنگربانان که جایگاهی بس عظیم و سترگ است؛ اما هستند پاکباختگانی که در صرف فعل ایثار بر اینان مقدّم گشته‌اند و گوی سبقت را به حکم "فأستَبِقوا الخیرات" از دیگر مجاهدان، در ربوده‌اند.

سخن از سنگرسازان است، آنان که جان بر کف می‌گیرند تا پناهگاهی تدارک کنند و جنود الهی را از گرند ابلیسیان، مصون و محفوظ دارند و حال آنکه خود، زیر بارانِ بی‌امانِ آتش و گلوله، فرصتی برای ایجاد جان‌پناه نمی‌یابند.

سنگرسازانِ بی‌سنگر، بی‌شک تالی تلو خاندان رسالت‌اند که هماره، دیگران را بر خویشتن مقدّم می‌داشتند و شعارشان "اَلجار، ثُمَ الدَار" بود و "یُطعِمونَ الطَعامِ عَلی حُبّهِ مِسکیناً و یَتیمَاً و اَسیرَا" در وصفشان نازل گشت.

و نیز آنگاه که این دلیرمردان، بی‌واهمه دل به دریای مخاطره می‌زدند تا به بهای جان هم که شده، معبری برای مجاهدان راه حق، بگشایند؛ واقعه‌ی "لیله المبیت" در اذهان تداعی می‌گشت که علی(ع) در بسترِ خطر خفت، تا معبری برای هجرت رسول الله(ص) گشوده شود.

اکنون نیز گر چه جنگ پایان یافته، لیکن این مردان بی‌ادعا از مجاهده باز نایستاده‌اند و در راه پاکسازی خاک میهن اسلامی از لوث کشتزارهای منحوسِ مین، سر و دست و تن خویش را در گرو قمار عشق می‌نهند.

آری؛ مهندسی رزمی یعنی جهاد زیر باران مداومِ آتش، یعنی نبرد نابرابر میان تن و مین، یعنی به سُخره گرفتن مرگ و در یک کلام یعنی حماسه و غیرت.

انتهای پیام/