جیب خالی و ازدواج عالی؟!

4 اسفند سال 93، نمایندگان مجلس شورای اسلامی در جلسه علنی و در جریان رسیدگی به جزئیات بخش درآمدی لایحه بودجه 94 مقرر کردند که زوج‌های مشمول دریافت وام ازدواج می‌توانند به جای دریافت وام به صورت نقدی تا سقف 10 میلیون تومان کالا به صورت قسطی خریداری کنند. به موجب تبصره الحاقی 13 که در همان روز به تصویب مجلس رسید، زوج‌های مشمول دریافت وام ازدواج می‌توانستند به‌ جای دریافت وام به صورت نقدی، از تسهیلات فروش اقساطی استفاده کنند. تسهیلات مزبور توسط تولید‌کنندگان و فروشندگان متقاضی که عرضه‌کننده کالاهای بادوام داخلی هستند، ارائه می‌شود و بانک‌ها صرفاً پرداخت اقساط را تقبل می‌نمایند و از طرف دیگر بانک‌ها و موسسات اعتباری موظفند با درخواست فروشنده پس از أخذ تضمین‌های لازم از زوجین، پرداخت اقساط را تقبل کنند. خریدار موظف به پرداخت اقساط به بانک می‌باشد و بانک عامل، پرداخت اقساط را در سررسیدهای مذکور در قرارداد برای فروشنده (یا فروشندگان) تضمین می‌کند. سقف تسهیلات فروش اقساطی که بانکها به‌موجب این تبصره مکلف به تضمین پرداخت اقساط آن هستند در سال 1394 برای هر یک از زوجین 10 میلیون تومان است.

یک وام و هزار سودا!

ماجرای عدم تطابق نرخ وام ازدواج با هزینه های تشکیل زندگی مشترک و شرط و شروط های بنی اسرائیلی که برای ارائه وام 3 میلیونی بر سر راه جوانان مانع تراشی می کند، مسئله ای است که باعث شده که جوانان دیگر حسابی روی وام های اندک ازدواج باز نکنند چون بسیاری از جوانان نه ضامن کارمند دارند و  نه چکی برای دریافت وام 3 میلیونی که در اختیار بانک قرار دهند. در شرایط دشواری های دریافت وام ازدواج، یکی دو سال پیش بود که وام ازدواج با الحاق شروط متعدد امکان افزایش دو میلیونی پیدا کرد به این ترتیب که اگر زوجین دارای یکی از شروط بودند، می توانستند وام 5 میلیونی دریافت کنند؛ مهریه 110 سکه ای، 25 ساله بودن داماد و فاقد پدر بودن عروس یا داماد و دانشجو یا طلبه بودن یکی از زوجین از شرایطی بود که دارا بودنشان براساس قانون جدید به افزایش دو میلیونی وام ازدواج می انجامید. هنوز مدت زمانی از انتشار خبر افزایش دو میلیونی به وام سه میلیونی آن هم به شروط معلوم نگذشته بود که مدیرکل اعتبارات بانک مرکزی از توقف کامل پرداخت وام ازدواج 5 میلیونی خبر داد و در نهایت بار دیگر وام به همان سه میلیون تومان پیشینش کاهش یافت.

البته بماند که همین وام سه میلیونی هم در طول سال های اخیر بارها قطع و وصل شد تا آنجایی که در سال 92  پرداخت وام ازدواج توسط بانک ها به طور کلی متوقف شد و با تمهیداتی از سوی بانک مرکزی و نظام بانکی  بار دیگر ادامه یافت. در میان اما و اگر هایی که بر سر وامی که حتی هزینه خرید یکی از اقلام جهیزیه نمی شود، وجود داشت، سال گذشته ماجرای جایگزینی وام 10 میلیونی خرید وسایل خانه به جای وام 3 میلیونی ازدواج به میان آمد که بر این اساس جوانان به جای وام 3 میلیونی ازدواج می توانند تسهیلات 10 میلیونی خرید لوازم خانگی ایرانی استفاده کنند. این اتفاق در حالی است که همه ما از قیمت های سرسام آور لوازم خانگی در بازار ها باخبریم، زمانی که خریدن یک یخچال به تنهایی 4 تا 5 میلیون هزینه می طلبد، وام 10 میلیونی خرید خانه چه دردی از ازدواج زوج های جوان حل می کند. این در حالی است که این روزها، مهم ترین مشکل سر راه ازدواج جوانان مسئله مسکن است، با این نرخ های رهن و اجاره ای که در تهران وسایر کلانشهرها سر به فلک کشیده است یک جوان چگونه می تواند از پس رهن یا اجاره یک خانه 50 متری در مرکزی ترین  نقطه شهر بربیآید. از طرف دیگر نهادهایی مانند شهرداری ها که امکانات گسترده ای برای برگزاری مراسم ها و همایش های گاه بیهوده خود دارند، چی می شود اگر امان برگزاری مراسم عروسی و ازدواج جوانان را به صورت رایگان در سالن های زیر نظر خودشان فراهم کنند و با این کار یکی از مهم ترین دغدغه های تشکیل خانواده جوانان را مرتفع کنند. با توجه به همه این مسائل نباید از خاطر برد که باز هم نبود شغل و بیکاری مهم ترین عامل  ازدواج جوانان است، زمانی که پسران جوان جامعه ما شغلی ندارند که به واسطه آن بتوانند از پس هزینه های تامین معاش یک خانواده بر بیایند یا نبود امنیت شغلی به اندازه ای است که آدم ها از وضعیت سال دیگر و حتی ماه بعدش شغلشان با خبر نیستند، چگونه می تواند از جوانان انتظار داشت که با توجه به این همه مشکل، سینه سپر کنند و راه خواستگاری و تشکیل خانواده را در پیش بگیرند؟ در چنین شرایطی مسئولین به جای اجرای طرح هایی که در نهایت تاثیری در از میان رفتن موانع ازدواج جوانان ندارد، به فکر اجرای تمهیداتی کارکردی باشند تا جوانان ما برای مشکلات مالی عطای ازدواج را به لقای آن ببخشند.