فاعتبروا يا أولي الأبصار

به گزارش گلستان 24 وبلاگ آشیان نوشت:

در روزگاری که جامعه را شبهه فرا گرفته و کسی نیست که به این شبهات پاسخ دهد؛

در روزگاری که خواص از "ولی" عقب می مانند و به او رجوع نمی کنند؛

در روزگاری که زرق و برق سفره رنگین اموی چشم ها را کور می کند؛

در روزگاری که معنویت و غیرت دینی رنگ می بازد؛

در روزگاری که شخصیت ها جعل می شود؛

در روزگاری که امام امت غریب می شود؛

نتیجه فقط یک چیز است: فـــــتـــــنـــــه

آزمونی که خواص بی بصیرت در آن مردود شدند.

« شگفتا! به خدا که هماهنگی این مردم در باطل خویش و پراکندگی شما در حق خود، دل را می میراند و اندوه را تازه می گرداند. زشت باد روی شما و همواره قرین اندوه باشید که آماج تیر بلایید. بر شما غارت می برند و ننگی ندارید، با شما پیکار می کنند و به جنگی دست نمی گشایید، خدا را نافرمانی می کنند و خشنودی می نمایید» (1)

داشت می رفت که تکرار شود، قصه ی هلهله در روز عزا. انگار هوای غبار آلود، توهم هم می آورد! این توهم عده ای را تا آنجا پیش برد که فاتحه ی غیرت دینی را در دل های آکنده از عشق مردم خواندند. غافل از اینکه تا انسان هست، عشق هم هست، و تا عشق باشد، غیرت افول نمی کند.

غیرت یعنی دفاع از محبوب در برابر متجاوز، یعنی داشتن خشم مقدس. یعنی آماده باشی به حریم محبوبت که تجاوز شد، همه ی هستی ات را در راه دفاع از آن فدا کنی. و 9 دی برهانی بود برای اثبات این مدعا که چه غیرتی والاتر از غیرت دینی؟!

«آنگاه که حادثه ای پیش آمد اموالتان را سپر جانتان قرار دهید و در حفظ جانتان بکوشید، اما اگر حادثه ای پیش آمد که دینتان در معرض خطر قرار گرفت جانتان را فدای دینتان سازید که آن کس که دینش از بین برود نابود است و غارت زده آن کس است که دینش به غارت برود»  (2)

و کاش یادمان نرود «همیشه امکان ضربه زدن از سـوی دشمنان انقـلاب و دشمنان ایـران اسلامی هـسـت، حتـــی در بـهترین شرایط. همیـشه کـمیـن دشــمن را در نظـر داشته باشیم، هـوشیار باشید. این همان توصیـه ی امیـــرمؤمنــان (ع) است که فرمــود: « و من نام لم ینم عنه » در عرصه زندگی سیاسی دچار خواب آلودگی نشویم، در پـشت سنگر ها خوابمــان نَبــَرد. اگــر تو خـوابت برد، باید بدانی که دشـمن ممـکن است بیدار باشد»  (3)

 دشمن هنوز هم بیدار است، هم بیدار و هم هوشیار، منتظر یک لحظه بی توجهی و غفلت ما. چقدر باید هزینه بدهیم تا کینه ی دشمن  از ما باورمان بشود؟ چقدر باید ضربه بخوریم تا بیداری دشمن را باور کنیم؟ چه اصراری است به جدایی دین از سیاست وقتی «والله اســـــلام تمامش ســـــیاســـــت است»؟

 دشمن خوب می داند، از هر دری که شبهه وارد شد، فتنه هم وارد خواهد شد اگر امام غریـــــب بماند: "غربـــــت" ؛ و اگر عمـــــاری نباشد: "عمـــــار"... و باز هم حکایت دیرینه ی فتنه و عمار...

"امیر" باشی و "غریب" بمانی، خیلی سخت است؛

عاشورا نتیجه ی غریب شدن امام بود؛

حادثه ی تلخ عاشورای 88 هم نتیجه ی غریب ماندن نائب امام.

خدا می داند درد غربـــــت ولـــــی عصـــــر (عج) با او چه می کند...؟

سلام بر تو ای مقـــــتـــــدر مـــــظـلـــــوم...

 پی نوشت:

(1) نهج البلاغه، خطبه 27

(2) امام علی (ع) سفینة البحار، ج1، ص 476

(3) رهبر معظم انقلاب ۱۳۸۸/۵/۱۲