اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل مردمی!

یکی از دوستام هست که می‌گه:« من هر وقت تو رو می‌بینم یاد اقتصاد مقاومتی می‌افتم». البته من اینجا فقط می‌خوام علت ادعای دوستم رو توضیح بدم و واقعا قصد تعریف از خودم ندارم، چون «ان الانسان علی نفسه بصیره» و هیچ‌کی مثل خود آدم ضعف‌های خودشو نمی‌شناسه؛ ولی از طرفی هم درست نیست که آدم خودشو رسوا کنه و ضعف‌هاشو جار بزنه و فقط باید به شکل جدی برا رفع ضعف‌هاش تلاش بکنه و امیدوارم و دعا می‌کنم که من این‌طوری باشم و هم ضعف‌هام رو خوب شناسایی کنم و هم تلاش جدی برا از بین بردنشون بکنم.

حالا برگردیم به اصل مطلب.

حقیقتش من خیلی به این آیه اعتقاد دارم که:« لقد خلقنا الانسان فی کبد» که یعنی« قطعا ما انسان رو در سختی آفریدیم» و به جد معتقدم که ان شاء‌الله آسایش و راحتی‌ها تو بهشت نصیبمون می‌شه و در نتیجه نسبت به سختی‌های دنیا نباید حالت فرارکنندگی و گریزانی داشته باشیم و البته قطعا منظورم این نیست که خودمونو تو سختی بندازیم و یا از آسایش و راحتی فرار کنیم و یا اصلا به سمتش نریم؛ قطعا، نه!

ولی به نظرم باید با سختی‌های دنیا کنار بیایم و خودمونو وفق بدیم باهاشون.

شرایط شعب ابوطالب و یا شرایط بحرانی مثل جنگ و تحریم نمونه‌هایی از شرایط سخت یک ملتن و قشنگ‌ترین تعبیر برای گذروندن چنین ایامی، تعبیر« اقتصاد مقاومتی» است که امام عزیزمون، امام خامنه‌ای خیلی جدی هم مطرحش کردن و هم خواستار تحققشن. این‌که مسئولین مربوط باید چه بکنن و چه کردن و کم‌کاری‌ها و …به جای خود؛ قطعا یک طرف این خواسته‌ی مهم اماممون، ما مردمیم و باید تمام تلاشمون رو بکنیم برا رو زمین نموندن این خواسته‌ی مهم.

این‌که چرا دوستم اون ادعا رو در مورد من می‌کنه، به نظرم برمی‌گرده به مدل و سبک زندگی انتاخابیم که این‌جا می‌خوام کمی در موردش توضیح بدم.

به جد اعتقاد دارم که ما باید خیلی بیشتر حواسمون به دلمون و خواهش‌ها و خواسته‌هاش باشه. چرا باید این‌قدر عامل باشیم به «هر آن‌چه دیده بیند، دل کند یاد»؟؟ واقعا چرا این‌قدر باید ضعیف باشیم که تا یه مدل پوشاک، خوراک و یا ابزار تزیینی منزل و یا هر چیزی که مربوط به یکی از حوزه‌های مربوط به زندگیمون و یا متاسفانه گاهی حتی غیر مرتبط و بدون هیچ کارایی مفیدی رو بخریم و گاهی واقعا اون وسیله کاملا بی‌استفاده و یا کم‌استفاده تو خونمون رها بشه؟! خداییش همه‌ی ما، حتی اون‌هایی که از نظر درآمدی تو سطح واقعا پایینی هستن، اگه به خونمون و وسایلش با دقت نگاه کنیم، می‌بینیم که خیلی از وسایلی که توی خونه‌های کوچیکمون گذاشتیم هیچ نیاز ضروری رو برطرف نمی‌کنن و حتی کاملا بی‌استفاده و اضافی‌ان. خب چرا باید وقتی اماممون این‌همه دم از «اقتصاد مقاومتی» می‌زنه، این باشه وضع زندگی ما پیروانش؟

گرچه من این تذکر رو در مرتبه‌ی اول به خودم می‌دم، ولی حداقل همیشه تلاشم رو می‌کنم که واقعا در هر خریدی، به میزان ضرورت اون خرید توجه کنم و اگه واقعا چیزی ضروری بود، اونو تهیه کنم و از طرف دیگه خیلی زیاد تلاش می‌کنم که تا حد زیادی احتیاجات خونمونو، توی خود خونه برآورده کنیم و خریدمون بیشتر به مواد اولیه تعلق بگیره و تو خرید مواد اولیه هم همیشه تاکید بر خرید جنس ایرانی داریم.

البته همسرم هم کاملا معتقد به این قضیه هست و در نتیجه خانواده‌ی ما بیشتر نیازهاش رو، توی خودِ خونه تامین می‌کنه و هر کاری که از دست خودمون بربیاد رو، تلاش جدی می‌کنیم که خودمون انجام بدیم. مثلا؛ من، کار خیاطی اعضای خانواده رو انجام می‌دم و تقریبا هیچ لباس و حتی انواع کیفی( از کیف خودم تا کیف مدرسه‌ی بچه‌ها و یا جامدادی و کیف پول و…) رو از بیرون و به شکل آماده نمی‌خریم و یا مثلا یک سال برای عیدی اهالی فامیل،با هنر دستان خودم، جاقلمی و جالوازمی‌های زیبایی تهیه کردم و … در نتیجه اقتصاد کاملا درون‌زایی داریم و به این ترتیب، گرچه وقتِ شاید بیشتری مثلا برای تهیه‌ی لباس و… می‌ذاریم، ولی نتیجه‌ی دسترنج خودمون رو اون‌هم با پولی به شدت کمتر به تن خودمون و خونمون می‌کنیم و به این شکل، هم وقتمون پر می‌شه(اون هم به شکل مفید) و درنتیجه وقت‌های بیهوده و باطل نخواهیم داشت و از عوارض بدش هم در امان می‌مونیم و هم پول بیشتری تو جیبمون می‌مونه و هم لذت بیشتری از پوشاکمون خواهیم داشت.

یا به طور نمونه، کارهای ساخت‌و‌ساز، چه در مورد وسایل برقی، چه چوبی و گچی و لوله‌کشی و… رو همسرم تا حد ممکن خودش انجام می‌ده و این هم، همه‌ی مزایای مورد قبلی رو داره و به این ترتیب ان‌شاءالله، بچه‌هامون هم به همین شکل بار میان و یاد می‌گیرن که؛ هم هر کاری که از دستشون برمیاد رو خودشون انجام بدن و هم به خودشون اجازه‌ی وقت‌تلف‌کردن رو ندن و هم از پول، خوب استفاده کنن و …مهم‌تر از همه مفهوم «اقتصاد مقاومتی» رو که این همه امام خامنه‌ای روش تاکید می‌کنن، با تمام وجود لمس کنن و باهاش پرورش پیدا کنند.

انتهای پیام/

منبع: وبلاگ تفکرگاه