رد پای نفوذی ها، از سال 61 هجری تاکنون

حادثه ی عظیم عاشورا از چنان پتانسیل و ظرفیتی برخوردار است، که گویی بشریت تا آخر عمر می تواند از آن بهترین درس ها و عبرت ها را برای سعادت و کمال خود بیاموزد. درس هایی در خصوص عبودیت و بندگی، دشمن شناسی و درس هایی در خصوص شیوه و روش نفوذی ها در جریان های انقلابی و فرهنگی.
به راستی چه عاملی موجب می شود تا در فاصله نه چندان طولانی بعد از رحلت پیامبر مهربانی ها حضرت محمد مصطفی(صلی الله علیه و اله) فرزندان ایشان را با بی رحمانه ترین شکل به شهادت برسانند؟
مکتب و آیینی که پیامبر اکرم(صلی الله علیه و اله) بنیان گذار آن بود، می بایست با سرعتی بیشتر در جهان گسترش یابد، ولی عده ای با نفوذ در بدنه ی آن سعی داشتند راه رسیدن به قله های پیشرفت را به نفع خود مصادره کنند.

استراتژی دشمن در سناریوی نفوذ و بر اندازی
وقتی حادثه عاشورا را مورد مطالعه و بررسی قرار می دهیم، با شخصیت هایی مواجه می شویم، که پیش از آن جریان در نظام جکومت اسلامی دارای موقعیت و جایگاه برتر بودند، برای نمونه افرادی همچون عمر بن سعد فرزند سعد بن ابی وقاص است، سعد بن ابی و قاص، از جمله بزرگان و فرماندهان زمان خلفا به شمار می آمد، کسی که فرماندهی جنگ قادسیه را بر عهده داشت  و در فتح ایران نقش اساسی را ایفا کرده بود، ولی با این حال کار او در واقعه کربلا به جایی می رسد که کمر به قتل ولی خدا می بندد.

1-استفاده از ابزار تطمیع:
شجره ی خبیثه بنی امیه برای بهره گیری از افراد و عملیاتی کردن نقشه ی  شوم خود، مبنی بر، براندازی جریان بیداری اسلامی که امام حسین(علیه السلام) بنیان گذار آن بود، با وعده های مادی و مالی به افراد سرشناس کوفه سعی در یارگیری داشتند. این افراد هر چند در مرکز اسلام دارای جایگاه و موقعیت بودند، ولی با این حال از نظر بصیرت دینی و مذهبی تهی بودند، به همین جهت به راحتی اسیر خواهش های نفسانی خود و تطمیع دستگاه بنی امیه قرار گرفتند، از این رو برای دست یابی به حکومت ری پا در مسیری گذاشتند که چیزی جز مُلک جهنم را نصیب آنها نشد. دست یابی به موقعیت بی ارزش دنیا آنچنان چشمان عمر بن سعد را به گونه ای کور کرده بود که قتال با فرزند رسول خدا را به مثابه قرب به خدای متعال می دانست. او برای گسیل لشکر خود به سوی خیمه های ابا عبد الله الحسین(علیه السلام) این چنین فریاد می زد: « یا خَیْلَ اللّهِ! اِرْکَبی وَ بِالْجَنَّةِ اَبْشِری؛[1] ای سواران خدا، بر اسب ها یتان سوار شوید و به بهشت بشارت یابید».  

2-استفاده از ابزار ارعاب و ترس در جنگ نرم
دومین حربه ای که دستگاه خلافت بنی امیه در مسیر غلبه و سیطره بر جهان اسلام از آن استفاده می کرد، تبلیغات روانی و  نشان دادن هیمنه نظامی و سرکوب گرانه بود. جنگ نرمی که دستگاه خلافت از آن بهره می جست، تنها توانسته بود افراد بزدلی که از مرگ می ترسیدن را خانه نشین و سرکوب کند، این درحالی است که امام حسین(علیه السلام) و یاران با وفایش نشان دادند که شهادت را ارزش و جایگاهی است، که هر کسی لایق رسیدن به آن را ندارد و ثابت نمودند که جهاد با دستگاه جور یکی از دو نیکی است یا پیروزی و یا شهادت. « قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنا إِلاَّ إِحْدَى الْحُسْنَیَیْنِ وَ نَحْنُ نَتَرَبَّصُ بِکُمْ أَنْ یُصیبَکُمُ اللَّهُ بِعَذابٍ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ بِأَیْدینا فَتَرَبَّصُوا إِنَّا مَعَکُمْ مُتَرَبِّصُونَ؛ بگو:[توبه/52] آیا جز یکى از دو نیکى- پیروزى یا شهادت- را براى ما چشم مى‏دارید؟ ولى ما چشم مى‏‌داریم که خدا به شما عذابى از نزد خود یا به دست ما برساند، پس انتظار برید که ما هم با شما منتظریم».  

سخن آخر: استفاده از ابزار های بنی امیه در جهان معاصر
در دنیای کنونی نیز شاهد هستیم کشورهای استکباری و استعماری همچون دول غربی برای سرکوب کردن نهضت و انقلاب اسلامی از هر ترفندی استفاده می کنند، گاه از عناصر خود فروخته ای که در بدنه نظام نفوذ  کرده و صاحب شوکت و موقعیت سیاسی و اجتماعی شده اند و آنان را عروسک خیمه شب بازی خود قرار می دهند و گاه با تهدید نظامی، سیاسی و اقتصادی، سعی در منزوی کردن امت اسلامی، غافل از اینکه  مردم این سرزمین نه فریفته جاه و مقام مادی و دنیوی هستند و نه مرعوب غوغا و هیاهوی نظامی، بلکه ثابت کرده اند که مرد پیکار و شهادت هستند و برای رسیدن به مقام شهادت و جان فشانی هیچ گاه ولیّ زمان خود را همچون کوفیان تنها نمی گذارند.  

پی نوشت:
[1]. ابی مخنف، وقعه الطف، تحقیق محمد هادی یوسفی غروی، ص193.