مایه شرمساری یا سرمایه مظلوم نمایی؟!

تا کنون «تدبیر» دولت روحانی تنها در تنگناها و زمان پاسخ گویی بروز کرده است. دولت هر زمان که فشار افکار عمومی بالا می گیرد با چنگ زدن به حاشیه ها سعی در خلاصی از اصل موضوع داشته است. یک روز بورسیه، یک روز کنسرت، یک روز علی مطهری!

به راستی دولتی که چشم خود را به روی حقوق های نجومی، فسادهای هنگفت و مکرر، رانت و تبعیض، زمین گیر شدن تولید داخل، استیلای باندهای خانوادگی بر گلوگاه های حیاتی کشور، آلودگی هوای تهران و مشقات صدها هزار زائر اربعین بسته چرا به یک باره برای علی مطهری یقه چاک می دهد؟

مسلماً اگر دولت نگران آزادی بیان بود، در تاریخ سه ساله دولت صدها مورد از سخنرانی منتقدان دولت لغو نمی شد. حتی سعید جلیلی نماینده رهبر معظم انقلاب در شورای عالی امنیت ملی نیز از این تنگ نظری دولتی ها در امان نبوده و سخنرانی وی بارها در شهرهای مختلف و به دلایل واهی لغو شده است.

اگر دولت واقعاً نگران آزادی بیان بود، به گفته آیت الله آملی لاریجانی در محضر رهبر انقلاب از قوه قضائیه به خاطر عدم برخورد قاطع( البته به زعم دولتی ها) با رسانه های منتقد شکایت نمی کرد.
اگر دولت نگران قانون است، علی القاعده می بایست با نهاد دولتی که به مجمع مشورتی اصلاح طلبان در مشهد اجازه استفاده از سالن آن اداره را داده برخورد می کرد، چون مطابق قانون استفاده احزاب و جناح ها از امکانات دولتی ممنوع است. اگر دولت نگران قانون بود، با مجمعی که خود مجوز قانونی ندارد برخورد می کرد. اگر دولت نگران قانون بود مجمع نور چشمی را مکلف می کرد قبل از برنامه ریزی و تبلیغات برای یک مراسم جهت اخذ مجوز برنامه اقدام کند! اگر دولت نگران قانون بود فی الفور و در حمایت از مطهری مجری قانون را تحت فشار نمی گذاشت.

اینکه روحانی در کمتر از 24 ساعت دست به قلم شده باشد و جواب مطهری را داده باشد بسیار عجیب است چرا که وی تا کنون به نامه هیچ نماینده ای به این سرعت پاسخ نداده یا بهتر بگوئیم اصلاً پاسخ نداده است. اگر واقعاً روحانی نگران نامه نماینده ها بود چرا به نامه نمایندگان درباره برادرش حسین فریدون، رسیدگی به وضعیت فرهنگیان و انتصابات ناروا در وزارت علوم پاسخ نداد؟

اگر روحانی واقعاً مشکل مطهری را به عنوان مشکل کشوری تلقی کرده و در پی حل آن بر آمده چرا به رهنمودهای رهبری توجهی ندارد. قریب به پنج ماه از دستور صریح رهبر انقلاب مبنی بر برخورد قاطع و شفاف با نجومی بگیران می گذرد اما تا کنون روحانی یک خط نامه برای تحقق این فرمایشات ننوشته است. در مقابل همین که مطهری دست به قلم می برد، روحانی دو وزیر خود را مورد عتاب و خطاب قرار می دهد.
روحانی در نامه خود اتفاقات مشهد مقدس را تکان دهنده نامیده است! جناب آقای روحانی! آنچه تکان دهنده است اظهارات و مواضع شاذ علی مطهری است. تکان دهنده این است که فردی که معتقد است «اگر امام رضا(ع) هم بود در کنسرت شرکت می کرد» با پرروئی تمام در پناه کهف حصین ثامن الائمه(ع) حضور پیدا کند و بخواهد این بار در خصوص جد بزرگوار این امام درفشانی کند.

اصلاً از این ها هم که بگذریم، تکان دهنده تر از فحاشی از تریبون مجلس و حواله کردن کف گرگی به نمایندگان ملت هم مگر داریم؟!

آقای روحانی! «اتفاقی که در شهر مشهد رخ داد، مایه شرمساری است» اما نه به خاطر لغو سخنرانی فرد فحاش و هتاکی که به مواضع سفارشی معروف است. اینکه نرخ بیکاری در مشهد طی یک سال از 10.7 درصد به 13.2 درصد برسد باید مایه شرمساری دولت باشد.

بستن دهان منتقدان با هر حربه ای از شکایت گرفته، تا قطع یارانه و تهدید، ظلم بزرگ در حق دانشجویان بورسیه تنها برای سیاه نمایی علیه دولت سابق، رسوایی فیش های نجومی و رسوایی سکوت در برابر دستور صریح رهبر انقلاب در این خصوص، باز گذاشتن دست اقوام در چپاول ثروت های کشور، استفاده از مدیران مسن، استفاده از وزرای میلیاردی، استفاده از متهمان بین المللی، لغو نشدن تحریم ها در همان روز اول توافق و بسیج تمام امکانات برای شانتاژ خبری و انحراف افکار عمومی است که شرمساری را رقم می زند.

آقای روحانی! تعارف را کنار بگذارید. این رفتار مایه شرمساری شما نبوده و نیست. این اتفاق تنها سرمایه شما در حال حاضر است! حالا که بی تدبیری شما طعم شیرین زیارت اربعین را به کام صدها هزار زائر ایرانی تلخ کرده، حالا که آلودگی هوای تهران کاسبان بنزین های وارداتی را رسوا کرده، حالا که بدعهدی آمریکا نقشه بزک کنندگان آمریکا را نقش بر آب کرده هر اتفاقی که بتواند چند صباحی ذهن مردم را مشغول کند می شود سرمایه دولت! به همین خاطر هم دولت از تمامی امکانات و راه های ممکن برای در بوق و کرنا کردن چنین اتفاقی بهره می جوید. از یک سو روحانی به وزرای کشور و دادگستری دستور پیگیری می دهد، از یک سو فرماندار مشهد برکنار می شود، از یک سو عده ای از نمایندگان ملت ( که به طرز عجیبی همه اصلاح طلب و پیروان لیست امید هستندو اصلاً برچسب وکیل الدوله بودن بهشان نمی چسبد) به رگ غیرتشان بر می خورد و درخواست پیگیری می کنند. روزنامه ها، نشریات، سایت ها و کانال های تلگرامی هم تکلیفشان روشن است.

البته شاید از این سناریو بتوان به اهداف دیگری هم رسید. شاید فشار به قوه قضائیه و زهر چشم گرفتن از مجریان قانون یکی از این اهداف باشد. شاید هم هدف بالاتر از این ها و برکناری شخص وزیر کشور باشد. حالا که روحانی در آستانه انتخابات قرار دارد چرا از فرصت یک وزیر نزدیک به خود استفاده نکند؟