آنها به ما کمک می کنند!

اگر دست نابینایی را گرفتیم و او را از این سمت خیابان به آن سمت خیابان رساندیم؛

اگر گرسنه ای را سیر کردیم؛

اگر برهنه ای را پوشاندیم؛

اگر به فقیری صدقه دادیم؛

اگر آدم غمناکی را شاد کردیم؛

یک وقت به اشتباه فکر نکنیم که ما به آنها کمک کرده ایم، نخیر، اینجوری نیست، بلکه آنها هستند که به ما کمک می کنند!

وقتی آنها سر راهمان قرار می گیرند تا به واسطه کمک به آنها به کمال برسیم و به خدا نزدیک شویم و برای آخرت خودمان چیزی ذخیره کنیم، چه منتی بر آنها داریم و چرا باید فکر کنیم ما داریم به آنها کمک می کنیم؟!

در واقع فقیران و بیماران و ضعیفان و... به این دنیا آمده اند تا به ما کمک کنند و به واسطه باری که از دوششان بر می داریم، خودمان به نوایی برسیم!

فکرش را بکنید، خدا و اهل بیت علیهم السلام و فرشتگان می توانند به بهترین وجه اینگونه افراد را کمک کنند ، اما این افراد در میان ما قرار گرفته اند تا امتحان بدهیم و به رشد برسیم وگرنه برای خدا کاری ندارد که مشکل اینها را حل کند!

و به راستی اگر چنین آدمهایی وجود نداشتند، ما چگونه می توانستیم با خدا اعلام دوستی کنیم و چه عمل خیری می توانستیم انجام بدهیم تا رستگار شویم؟!

لذا خوب است از خدا بخواهیم تا ما را در خدمت به بندگان خود در حد توانمان یاری کند، البته به شرط اخلاص(برای رضای خدا) ، بی منت و بی آزار و اذیت!

اینها را که گفتم ، عقیده شخصی من است که از آیات و روایات و بزرگان دین آموخته ام.

التماس دعا

انتهای پیام/