یک زندگی عاشقانه و عفیفانه

زن فقط باید در محیط خانه و برای همسرش خود را بیاراید. زیرا آرایش او برای مردان دیگر باعث جلب توجه دیگران به او می شود و مردان زن خود را با زنان آرایش کرده بیرون مقایسه می کنند و نسبت به زندگی و همسر خود به تدریج بی میل می شوند و زندگی های زناشویی از هم می پاشد.

هرچه کمالات مرد بالا رود به غیرت او افزوده می شود.

هرچه حیا و عفت در جامعه ضعیف شود غیرت در جامعه کمرنگ تر می شود. و مرد از این که همسرش در دید مردان دیگر باشد لذت می برد.

چشم چرانی مردان زنان را به خودنمایی بیشتر وا می دارد. یعنی همان طور که دختران و زنان باید حیا و عفت را پیش ببرند مردان هم باید نگاه های آلوده ای نداشته باشند و خود را به زندگی زناشویی محدود کنند.

اگرنگاه خود را حفظ نکنند لذت زندگی زناشویی را از دست می دهند. در روایات نگاه به نامحرم را تیری از ناحیه شیطان می داند زیرا مرد از نگاه سیر نمی شود. روز به روز نگاه اش بیشتر می شود. در چنین محیطی زندگی برای زنان پاک دامن ناامن است. در واقع مسئولیت برای داشتن جامعه ای پاک دو سویه است.

حل اختلافات:

در ماه های اول اختلاف کمتر در زندگی زناشویی وجود دارد زیرا احساسات در زندگی حاکم است. وقتی این طبع فروکش می کند به تدریج اختلافات نمایان می شود.

اختلافات در سال های اول زندگی بیشتر است زیرا دختر و پسر از روحیات هم بی خبر هستند. اگر این اختلافات با تدبیر حل نشود به تدریج عمیق تر می شود.

همسران جوان باید تا حد امکان اختلافات را خود حل کرده و همه جا بازگو نکنند. زیرا حل آن ها بین دونفرآسان تر است و نشانه رشد فکری زوجین است ولی وقتی برای کسی بازگو شود، خانواده ها با جانب داری از فرزندان خود بر این اختلافات دامن می زنند.

عواطف پدر و مادر زوج باعث می شود در طرف حق یا باطل را گرفتن به انحراف بروند.

لازمه حل اختلافات, گذشت و چشم پوشی طرفین است. هر یک از طرفین در گذشت پیشقدم شود در نزد خدا به پاداشی دست می یابد.

اگر در نهایت دو طرف نتوانستند اختلافات خود را حل کنند به فرد آگاه و قابل اعتماد بگویند و اگر اختلاف حل نشد و حادتر بود به خانواده ها مطرح کنند.

در آخر باید به این نکته اشاره کرد که؛ پدر و مادر باید طوری فرزند خود را تربیت کند که بعد از ازدواج بتواند وظایف همسری خود را به خوبی انجام دهد؛ به طور مثال به چه شکل سازگاری کند، چطور محبت را جلب کند.

راه و روش درست زندگی را در گفتار و کردار به فرزند خود بیاموزند و برای فرزندانشان مشاوری دلسوز و بدون جانب داری باشند.