زائر ژاپنی؛ شهدا زنده و در دسترس هستند

یادش بخیر چند سالی است که شهدا می‌طلبند و می‌رویم سرزمین‌های مقدس جنوب را
با کاروان‌های راهیان نور زیارت می‌کنیم. در آنجا همه نوع با انواع تیپ و قیافه می‌بینی.
خیلی‌ها با ژست خاصی می‌آیند و خود را روی خاک‌ها می‌اندازند و با شهدا درددل می‌کنند
و چنان آرامشی پیدا می‌کنند که به گفته خودشان در هیچ کجا چنین آرامشی پیدا نمی‌کنند.

هر کس که از دنیا فاصله بگیرد یقینا خدایی می‌شود و در جبهه مظاهر خدا به اوج خود رسیده
و حتی تقدیم کردن جان با شوق و سبقت از یکدیگر انجام می‌شود.
کسانی لایق مقام والای شهادت شدن که در همه زمینه‌ها پیشتاز بودند و در همه کارها
از هم سبقت می‌گرفتند و به مقام قرب الهی می‌رسیدند. قرآن به این نکته اشاره می‌کند که:
«السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ، أُولئِک الْمُقَرَّبُونَ [الواقعه/11 و10] سبقت گیرندگان، آنان مقربان درگاهند.»

حتی کسانی هستند که از کشورهای خارجه می‌آیند و با شهدا عهد و پیمان می‌بندند و
وجود شهدا را حس می‌کنند.

تازه شیعه شده بود و برای اولین بار، به راهیان نور می‌آمد؛ دختری اهل ژاپن، برای رسیدن به راه درست، مجاهده کرد و برای نگه داشتن گنج درستی، هجرت را بر قرار ترجیح داد.
روایت جهاد رزمندگان و شهیدان ایران زمین را با عمق وجود گوش فرا می‌داد و فکر می‌کرد؛ بی‌توقع روی خاک طلائیه، فکه و شلمچه‌ می‌نشست و رنگ چادر مشکی‌اش، منقش به خاک آسمان می‌شد.
 
وقت برگشتن، از او خواهش کردم که برایم بنویسد؛ از آنچه دیده و شنیده و اندیشیده؛
درباره‌ی شهیدان خدایی، نوشت: «به نام خدا... قبل از اینکه به این سفر بیایم،
شهید برایم وجودی بود با جایگاهی بیش از حد بالا و دور که به سختی می‌توانستم
دستم را به او برسانم؛ اما الان چیزی که احساس می‌کنم این است که آنها زنده ‌دل و همراه هستند
که در عین جایگاه بلند و شأن رفیعشان، کنار ما زندگی می‌کنند و تمام احساسات خود را
با ما قسمت کرده و با سبک زندگی‌شان، با ما صحبت می‌کنند».

از او خواستم تا برای زائران شهدا هم پیامی اگر دارد، بنویسد و او چنین نگاشت:
«وقتی قدم‌گاه شهیدان را زیارت می‌کنی، قلبت را خالی و بزرگ کن و به آغوششان برو...
آنها حتماً راه را به تو نشان می‌دهند و به آنها سلام مرا برسان...
فاطمه هوشینو».