اظهارنظرهای دوگانه حسن روحانی درباره موشک و سانتریفیوژ

به گزارش گلستان 24 ، حجت الاسلام حسن روحانی رئیس جمور کشورمان این روزها، برای بیان نظرات خود ادبیاتی را برگزیده که دوپهلو و کنایه آمیز است. او در حوزه سیاست خاری قصد داشت تا با بی سواد، ترسو، بزدل و... خواندن منتقدینش آنها را از میدان به در کند و در عرصه سیاست خارجی یکه تاز باشد و کارشناسان و مسئولین تنها سکوت کنند و نظاره گر او باشند. اما این اتفاق تا کنون نیفتاده است.

به تازگی سخن روحانی وارد حزه دفاعی نیز شده است و در ابن باره اظهارنظرهای نگران کننده ای کرده است. براساس تفسیر غربی توافقنامه ژنو، ایران باید نگرانی های غرب را درخصوص موشک های بالستیک خود رفع کند تا پس از آن بتوان به توافقی جامع دست پیدا کرد. این مساله را تا کنون مسئولین آمریکایی بر زبان رانده اند که قطعا ایران باید درخصوص برنامه موشکی خود نگرانی ها را برطرف سازد.

در فضای اینچنینی، حسن روحانی در زمانی که ارتش جمهوری اسلامی ایران در حال برگزاری مانور بزرگ محمدرسول الله بود، به بیست و نهمین دوره تجلیل از تولیدکنندگان برتر کشاورزی رفت و سخنانی قابل تامل بر زبان راند.او گفت که برخی اقتدار ملی را در برد موشک می‌دانند، اما پیشرفت در حوزه کشاورزی است که قدرت و اقتدار ملی را بالا می‌برد. او البته از عملکرد ارتش، بسیج و نیروهای مسلح در "ایجاد اقتدار" دفاع کرده و در عین حال تاکید کرده است: "اگر در کشور انواع سلاح داشته باشیم اما برای گوشت، گندم، جو و روغن و... به دیگران نیازمند باشیم و دست ما به بیرون دراز باشد، اقتدار حاصل نمی‌شود." هرچند علت بیان این نوع سخن گفتن مشخص نیست ولی سوال این است که چه ارتباطی بین سلاح و موشک با گندم است؟ چرا رئیس جمهور دقیقا در زمان برگزاری رزمایش این چنین مثالی را بیان کرده است؟ آیا او نمی توانست همچون سابق که از چرخ سانتریفیوژ و چرخ اقتصاد می گفت سخن بگوید؟ این سخن هر چند اشتباه است ولی بر فرض درست بودن آن، باید گفت که اگر کشور در گندم وابستگی دارد، به دلیل ندانم کاری های دولت است که قیمت خرید تضمینی گندم را به گونه ای تعیین نمی کند که کشاورزان به کشت این محصول روی بیاورند. این ضعف وزارت جهادکشاورزی است و نمی توان آن را به نیروهای مسلح مرتبط دانست. اساسا اینکه نیروهای مسلح به فکر تولید سلاح نباشند تا در گندم به خودکفایی برسیم، آیا قابل قبول است؟

براساس این گزارش، یکی از نشانه های اقتدار یک ملت از دیدگاه مقام معظم رهبری، اقتدار نیروهای مسلح است. ایشان در جایی فرموده اند که  «ملّت ایران باید خود را قوی کند؛ این حرف من است. حرف، درباره‌ی اقتدار ملّی است. من عرض میکنم به ملّت عزیزمان که اگر ملّتی قوی نباشد و ضعیف باشد، زور خواهد شنفت، به او زور میگویند؛ اگر ملّتی قوی نباشد، باج‌گیران عالَم از او باج میگیرند، از او باج میخواهند؛ اگر بتوانند به او اهانت میکنند؛ اگر بتوانند زیر پا او را لگد میکنند. طبیعت دنیایی که با افکار مادّی اداره میشود، همین است؛ هر که احساس قدرت بکند، نسبت به کسانی که در آنها احساس ضعف میکند، زورگویی خواهد کرد»

جدا از این اظهارنظر رئیس جمهور، او روز گذشته در نخستین همایش اقتصاد ایران به مذاکرات هسته ای اشاره کرده و گفته "در ژنو بخشی از تحریم‌ها برداشته شد و تحریم‌ها مهم سرجایش است مثل تحریم نفت و بانک، و از بخشی کوچکی از تحریم‌ها در زمینه خودرو، بیمه پتروشیمی و کشتیرانی عبور کردیم و بخشی از اموال بلوکه شده ما آزاد شد که در مقابل ما شفافیت بیشتری نشان دهیم و بگوییم فلان نوع غنی‌سازی که در حال حاضر به آن نیاز نداریم برای مدتی آن نوع غنی‌سازی متوقف می‌شود و آیا این کار به معنای زیر سوال رفتن آرمان‌ها و اصول ما است؟ آرمان ما به سانتریفیوژ وصل نیست، آرمان به مغز و قلب و اراده ما وصل است".

اظهارنظرهای حسن روحانی به نوعی است که هم موافقین و هم مخالفین او می توانند آن را از جانب خود تحلیل کنند. اینکه انرژی هسته ای آرمان نیست را شاید بتوان قبول کرد ولیکن آنچه را که ما از دست می دهیم چه انرژی هسته ای باشد و چه چیز دیگر، از دست دادن آرمانهاست. حافظه تاریخی ملت به یاد دارد که در دوران دبیری حسن روحانی بر شورای عالی امنیت ملی علاوه بر اینکه در مقابل تمام خواستهای دشمنان در پرونده هسته ای کوتاه آمدیم ولیکن از سوی رئیس جمهور آمریکا به عنوان محور شرارت از کشورمان یاد شد. انرژی هسته ای هر چند آرمان نیست ولی از دست دادن آن، بسیاری دیگر از آرمانهای کشور را زیر تیغ خواهد برد. اینکه دولت یازدهم تمام آنچه که ملت سالها برای آن هزینه داده را بی ارزش بنگارد و به آن اهمیت ندهد، جای تعجب دارد. امروز سانتریفیوژهای هسته ای به جهت مقاومت غرب و هزینه هایی که ملت ایران برای آن داده است، یکی از مهمترین ابزارهای غرور ملی کشورمان است که اگر بر سر آن معامله اشتباهی بکنیم، نمی توانیم در آنده بر سر چیزهای دیگر سخن بگوئیم.