وعده های کلیدی یک نامزد ریاست جمهوری

به گزارش گلستان 24،  انتخابات در ایران همواره به صورت آزاد و قانونی برگزار می شود و مردم آزاد هستند به هر کدام از کاندیداهایی که مورد تاییدشان می باشد رای بدهند. یکی از مهمترین انتخابات در ایران، انتخابات ریاست جمهوری است. که در آن مردم به رئیس جمهور منتخب خود برای 4 سال رای می دهند. نتیجه آرا هر چه شد باید مورد احترام همه باشد و شخص انتخاب شده هم باید رئیس جمهور همه مردم باشد نه فقط افرادی که به وی رای دادند.

پس از آنجایی که مردم خودشان رئیس جمهور کشورشان را انتخاب می کنند باید به این نکته توجه داشته باشند که با تحقیق و بررسی  منتخبشان را پیدا کنند و به او رای بدهند. سابقه و عملکرد و اعتقادات وی را بررسی کنند و ببینند برنامه اش برای پیشرفت کشور چیست و چگونه می خواهد این پیشرفت را بوجود بیاورد.

اما وقتی یک رئیس جمهور دوره 4 ساله اش تمام شد و کاندید ریاست جمهوری برای 4 سال دوم شد، باید بررسی کرد که آیا در 4 سالی که گذشت حداقل به وعده هایی که داده بود عمل کرد یا نه! عملکرد 4 ساله وی سند خوبی است برای اینکه مردم بسنجند و ببینند که آیا این فرد برای 4 سال دیگر هم انتخاب بشود یا خیر.

4 سال قبل رئیس جمهوری بالاترین رای ها را آورد که سرشار از وعده های نشاط آور برای مردم بود. کلیدی را در دست داشت و در برنامه های انتخاباتی اش از آن رونمایی می کرد و به مردم وعده می داد که این کلید حل مشکلات کشور است و اکنون این کلید در دستان من است و وعده حل صد روزه مشکلات اقتصادی را به مردم داد.

بنظر می آید از نگاه رئیس جمهور کلید حل مشکلات کشور تنها وعده دادن پیش از انتخابات و شعار دادن بعد از انتخابات است. گاهی دولتمردان چنان شعار می دهند که تصور می کنیم اینها هیچ پست و مقامی ندارند و دارند برای انتخاب شدن تبلیغ می کنند. در حالیکه میز و صندلی ریاست را داشتند و می توانستند همان شعارهای زیبا را به جای اینکه بیان کنند عملی کنند و گزارشش را برای مردم بخوانند.

وعده هایی  نظیر : حل صد روزه مشکلات،  رفع تحریم ها، بازگرداندن عزت به پاسپورت های ایرانی، نجات اقتصاد ایران، حل مشکلات اشتغال جوانان، توزیع عادلانه ثروت، تولید ثروت ملی، هدایت نقدینگی به سمت تولید، سرانجام مقابله با مدیران نجومی، اقتصاد مقاومتی، افزایش ارزش پول ملی، یارانه کالایی، مبارزه با فرهنگ اشرافی، چرخش چرخ کارخانه های کشور، استقلال بانک مرکزی، اصلاح نظام اداری، جذب سرمایه ایرانیان خارج از کشور، ارائه خدمات و تسهیلات به کارآفرینان و تولیدکنندگان، سیاست های کلی محیط زیست، مسکن جوانان، تولید فرآورده های نفتی، مقابله با خام فروشی، بهبود شرایط کسب و کار، بهبود پرداخت یارانه به صنعت، چرخش چرخ سانتریفیوژها، استخدام معلمان حق التدریسی، اقتصاد بدون نفت، فعال کردن صنعت گردشگری، بیمه زنان خانه دار، عزت و غرور ملی، روحیه نقد پذیری و... که عملی نشدند و دوباره قرار است تبدیل به وعده بشوند تا در انتخابات استفاده شوند.

اما لازم است تا نامزدهای ریاست جمهوری بدانند که کلید حل مشکلات اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و ... کشور درون مرزهای کشور است و وعده ها نباید در حد وعده باقی بمانند بلکه باید وقتی نامزدی وعده ای می دهد در پشت آن برنامه ریزی باشد تا بتوان آن را عملی کرد. و فقط نباید در حد برانگیختن احساسات افکار عمومی باشد.

انتهای متن/