ما سر جای اولمان هستیم، از سوم آذر تا بیانیه اخیر هیچ اتفاق تازه ای رخ نداد

منصور عتیقی، از فعالان فرهنگی استان گلستان و معاون سابق پرورشی سازمان آموزش و پرورش استان گلستان، در مصاحبه با گلستان 24، با اعتقاد به این که نامگذاری سال ها یکی از سنت های پسندیده ای است که رهبر معظم انقلاب در دوره زعامت خودشان به آن پرداخته اند. تا الان نشان داده است که ایشان در قله رصد مسائل و بحران های کشور و جهان قرار گرفته است و در آن دیدگاه این نامگذاری را انجام می دهند.

وی می گوید: در شرایط فعلی با توجه به بحث تحریم ها، با تجربه ای که در فتنه 88 دشمن از آن مسائل دارد، به آنجا رسانده است که تا آن جایی که امکان دارد باید دولت و ملت را در تقابل با یکدیگر قرار دهد. در همین راستا تحریم هایی که بعد از سال 88 برای ما اعمال شد، دقیقا متمرکز بر معیشت مردم بود. به نحوی که یک  نارضایتی در مردم ایجاد شود و مردم این نارضایتی را از چشم دولت ببینند. این تقابل باعث می شد که جامعه به یک جامعه دو قطبی تبدیل شود. عده ای به طرفداری از دولت بپردازند و عده ای در مخالفت با دولت باشند. دو قطبی شدن می تواند آغاز بحران های بزرگی برای نظام جمهوری اسلامی باشد.

عتیقی همچنین معتقد است که امروز ما متعلق به جهان اسلام و بشریت هستیم. علت نامگذاری امسال که دولت و ملت، همدلی و همزبانی بود، به همین موضوع تاکید دارد که با التزام عملی دولت و ملت به این شعار، می توانیم دسیسه دشمن را نقش بر آب کنیم. واژه همدلی و همزبانی هم که همراه با هم به کار برده شد، نشان دهنده این است که این ها باید هم در باطن باشد و هم در ظاهر. این که صرفا دولت بگوید ما با ملت همراه هستیم و به عکس، لازم هست ولی کافی نیست و باید در باطن هم همین گونه باشد. انشاالله بتوانیم از دو قطبی شدن جامعه جلوگیری کنیم. امسال ما در پایان سال انتخابات داریم. این بهترین حربه ای است که می تواند به پویا بودن و شکوفایی حضور مردم در عرصه های سیاسی و اجتماعی کمک کند و همدلی و همزبانی ملت با دولت باشد.

معاون سابق پرورشی سازمان آموزش و پرورش استان با بیان این که از چند جانب در مذاکرات لوزان ابهاماتی وجود دارد، می گوید:  یکی همین متن های خواهنده شده در بیانات پایانی توسط خانم موگیرینی و آقای ظریف است. ابهام دیگر آن است که چیزی که مقامات دیپلماسی ما در ایران مطرح می کنند با آن چیزی که آمریکا عنوان می کند متفاوت است.

وی در ادامه با بیان این که نکته دیگری وجود دارد که ذهن مرا درگیر کرده است، می گوید: ما در ژنو به یک توافق اولیه رسیدیم. بعد از آن در سوم آذر ماه توافق دیگری صورت گرفت. الان برای بار سوم به یک بیانیه رسیدیم . این یک بیانیه مطبوعاتی است و الزام آور نیست اما در عرصه سیاست باید به آن متعهد باشیم.  توافق سوم آذر را هفت ماه تمدید کردند که در تیر ماه تمام خواهد شد، توافقی که در سوم آذر ماه اتفاق افتاد، با آن چیزی که امروز به عنوان بیانیه مطرح شده است، خیلی تفاوتی ندارد و اتفاق خاصی در این بیانیه جدید نیافتاده است. یعنی ما از سوم آذر تا هفت ماه بعد که این مذاکره را مکتوب می کنیم، هیچ اتفاق جدی و اساسی رخ نداده است. اگر قرار بود آن چه در سوم آذر به آن رسیدیم و اصلا و اصلا مطلوب نبود، مجدد به همان برسیم، پس ما با چه هدفی این هفت ماه را تمدید کردیم و باز هم سر جای اولمان هستیم! من فکر می کنم این یک ابهام بزرگ است. این هفت ماه تمدید کردن مذاکرات، چه فایده ای برای ما داشته است؟ این از سوالاتی است که تا به حال طرح نشده است و پاسخی هم برای آن نداریم!