هشدار حاج سید احمد خمینی درباره عدم آزادی بیان در دوران هاشمی چه بود؟

روز گذشته برای چندمین بار بود که دولت به درخواست تجمع دانشجویان برای بیان مطالبات هسته ای مجوز نداد. این در حالی است که بسیاری از فتنه گران در ماههای اخیر به راحتی برای برنامه های سیاسی خود مجوز گرفته اند.

 

 

به گزارش گلستان 24،  مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه امام صادق(ع) که پیشتر مجوز تجمع مقابل وزارتخارجه را درخواست کرده بود، بعد از لغو این مجوز گفت: دوم خرداد در مقابل بهارستان تجمع می کنیم. پس از انتقال تجمع به میدان فلسطین قرار شد دولت مجوزی برای تجمع در میدان فلسطین صادر کند که نهایتا دقایقی مانده به آغاز تجمع علیرغم صدور مجوز آن را هم لغو کرد

 

مسئولان دولتی که در تلاش اند با منفعل کردن جریان منتقد خود فضای انتقاد را در کشور بسته نگه دارند در شرایطی اینگونه با منتقدان برخورد می کنند که در عین حال دانشگاه به محل عبور و مرور فتنه گران تبدیل شده است.

 

سیاست دولتی در نشنیدن صدای مردم در حالی است که مدام شعارهایی از سوی مردم می دهد، حال آنکه نظرسنجی های اخیر همخوانی چندانی با سیاستهای دولت ندارد.

 

حسن روحانی که پیش از انتخابات شعارهای فراوانی در حمایت از نقد دولت و آزادی بیان می داد، حالا جدی ترین منتقدانش را که در موضوع هسته ای مطالبات ملی را مطرح می کنند، متهم به انواع تهمت ها می کند.

 

روحانی پیش از انتخابات گفته بود: بی‌تردید آزادی اندیشه و بیان انتقاد، حق همه ما است. مسئله آزادی بیان و نقد دولت نیز بسیار مهم است زیرا هیچ کشوری بدون آزادی نمی‌تواند به توسعه دست یابد.

 

حالا دقیقا برعکس شده است. آزادی اندیشه و بیان صرفا به یک گروه خاص و آن هم مجیزگویان دولت رسیده است و منتقدان باید در بوروکراسی های اداری معطل مجوز برای اعلام مطالبات ملی خود باشند.

 

نگاهی گذرا به برخی از واقعیتهای زمان فعلی، دوران هاشمی رفسنجانی را به ذهن ها متبادر می کند. 

 

اگرچه چندی پیش هاشمی رفسنجانی هم در دفاع از آزادی بیان سخن گفت، اما یادآوری دوران ریاست جمهوری وی دقیقا دورانی است که روحانی در تلاش است آن را بسازد. 

 

در سال ۶۹، ۹۰ نفر از طیف های سیاسی مختلف که عمده آنها از نزدیکان دولت موقت بودند در نامه ای سیاست‌های اقتصادی و همچنین سیاست خارجی دولت وقت مورد انتقاد قرار می‌دهند؛ دولت هاشمی امضا کنندگان نامه را روانه زندان می کند. عزت سحابی در این باره میگوید:" : «‌بعداز دستگیری‌ها، در کمیسیون برنامه و بودجه‌ی مجلس، چند تن از نمایندگانی که مرا می‌شناختند، به آقای هاشمی اعتراض کردند که چرا عزت‌الله سحابی را گرفتید؟ آقای هاشمی پاسخ داده بود: رویش زیاد شده بود، ‌می‌خواستیم رویش را کم کنیم.»

 

فضا برای روزنامه ها بدتر بود. در دوران شعارهای دولت ساخته ای چون "مرگ بر مخالف هاشمی"، "مخالف هاشمی دشمن پیغمبر است" اصالتا روزنامه منتقدی حق نوشتن نداشت. سید هادی خامنه ای در مصاحبه با آسمان می گوید: روزنامه جهان اسلام از این دست روزنامه ها بود که در نهایت ادب و با کمال احترام نقدهای علمی و محکمی را به دولت هاشمی وارد می کرد. این نقدها برای شخص هاشمی و هیئت دولت به هیچ وجه خوشایند نبود و در نهایت، دستور توقیف روزنامه را صادر کردند و حتی بعد از شکایت مسئولین این روزنامه به مراجع قضایی و صادر شدن حکم دادگاه مبنی بر عدم توقیف روزنامه باز هم با کارشکنی هایی که وزارت ارشاد آن زمان انجام داد، تا آخرین روز دولت هاشمی این روزنامه منتشر نشد و نکته جالب تر آنجا بود که به علت فضای سنگین سیاسی حاکم در آن زمان هیچ روزنامه ای حتی حاضر به درج خبر توقیف جهان اسلام و بررسی علل آن نشد!!»

 

عضو شورای سردبیری روزنامه کیهان هم می گوید: «هاشمی نسبت به انتقادات روزنامه‌ی کیهان علیه دولتش آزرده‌خاطر بود و از این رو، کمک‌های دولت به روزنامه‌هایی که علیه آن‌ها انتقاداتی را مطرح می‌کردند قطع و نشریه‌های دانشجویی منتقد هاشمی نیز تحت فشار قرار گرفتند.

 

در رابطه با فضای آزادی بیان در دولت هاشمی محسن رضایی در کتاب «رویارویی سوم و جهاد اقتصادی» اینگونه روایت می کند: «در دولت سازندگی فضای نقد و انتقاد کاملاً بسته بود‌. اما این فضای بسته به چه دلیل به وجود آمده بود‌؟ نزدیکان هاشمی بر این عقیده بودند که اگر دولت بخواهد کشور را به سمت سازندگی هدایت کند، باید دستش آزاد باشد. فلذا رسانه‌ها باید انتقادات خود را تعطیل کنند و یا به صورت خصوصی، بدون اینکه انعکاس بیرونی داشته باشد‌، مسائل را با مسئولین در میان بگذارند.»

 

برخورد نامتعارف هاشمی در مورد روزنامه ها حتی به گریه در تریبون نماز جمعه هم کشید  و هاشمی در یکی از نماز جمعه های معروفش در مقابل دیدگان عموم به خاطر انتقادات یکی از روزنامه ها گریست .

 

کار به جایی می رسد که سید احمد خمینی یادگار حضرت امام در یک سخنرانی به شدت از وضعیت موجود انتقاد می کند و می گوید: 

 

«باید توجه داشت که طرح آزادانه دیدگاه‌ها و آرای مختلف برای حفظ و بقاء اصول اساس ارکان نظام و انقلاب ضروری است. یک روحانی چه امام جمعه چه پیش نماز چه منبری چه مرجع و چه شخصیت حکومتی باید دائما به افراد نزدیک این مساله را گوشزد کند که آزادی لازمه دین است و این‌گونه گمان نکنند که فلانی شخصیت بزرگی است و هیچ کس نباید بگوید بالای چشم او ابروست!»

 

سید احمد خمینی اما در ادامه حفظ حریم مقام معظم رهبری را برای همه واجب می‌داند و تاکید می‌کند: «بجز رعایت حریم رهبر معظم انقلاب اسلامی که وظیفه همه است، مسئولیت‌ها هر اندازه بزرگتر باشد مردم باید نسبت به طرح نقطه نظرات و انتقادات خود درباره آنها حساس‌تر باشند!… یکی از گرفتاری‌هایی که متاسفانه بعضی‌ها به آن دچار شده‌اند این است که نمی‌توانند نظرات مخالف خود را تحمل کنند. این شیوه عمل منجر به دیکتاتوری می‌شود و با فرهنگ انقلاب و اصول بنیادین نظام اسلام ما مغایرت دارد»