چرا رسانه ها در کاهش فساد اقتصادی موفق نیستند.

شبکه اشتراک لینک توبنویس ؛ وبگاه سفیر : تقریبا همه محققین و اندیشمندان اقتصادی از اثرات سوء فساد بر اقتصاد و توسعه کشورها سخن رانده اند .

و باز هم تقریبا همه آنها بر نقش ، فرهنگ سازی، آموزش، شفافیت کارکردی و عملکردی حاکمیت در بخش خدمات عمومی، انتشار اخبار موارد فساد و نتایج آنها برای اطلاع جامعه و نظارت عمومی بر عملکرد سازمانها از طریق رسانه ها در کاهش فساد تاکید داشته اند .

امام علی ع به عنوان الگوی حاکمیت دینی می فرمایند هیچ چیزی را از شما پنهان نخواهم کرد جز امور نظامی که افشای آن به مصلحت جامعه نیست.

یعنی در جامعه اسلامی نباید چیزی از مردم پنهان باشد و شفاف سازی از کارکرد های رسانه است. متاسفانه رتبه ایران ، در شاخص های فساد ، نزد سازمانها و نهاد های بین المللی مطلوب و پذیرفته نیست .

به عنوان مثال سازمان شفافیت بین المللی رتبه ایران را در بین 174 کشور ، 136 اعلام کرده است و سازمان توسعه ملل متحد نیز در بین 187 کشور ، ایران را در رتبه 75 قرار داده است .

حال سوال اینجاست چرا با وجود رسانه های متعدد در جامعه ما ، فساد هم همچنان وجود دارد؟

آیا رسانه ها به وظایف خود عمل نکرده اند یا شرایط محیطی جامعه مانع ایفای نقش آنها بوده است ؟

چند نکته به ذهن این حقیر می رسد که به آنها بسیار مختصر و کوتاه اشاره خواهم کرد

اولا : رسانه ها با کارکرد های وسیعی که دارند همچون شمشیر دو لبه اند و در دو سوی خوب و بد ، مثبت و منفی کارائی دارند البته موفقیت انها بسته به مهارت های اربابان رسانه و وسعت محدوده تحت پوشش رسانه است.

رسانه ها می توانند با بهره گیری از تاکتیک ها و تکنیک های ویژه، فساد را کاهش دهند و یا در ترویج آن در جامعه کمک نمایند .

نباید فراموش کرد که ابزار شبیخون فرهنگی دشمن همان رسانه است

ثانیا : ممکن است رسانه نیز در کنترل و تصرف گروه های اولیگارشی‌(Oligarchy) و در مسیر اهداف آنها قرار گیرد.

ثالثا : به نظر می رسد نقش تبلیغاتی رسانه‌ها برجسته‌تر از نقش آموزشی و اطلاع رسانی آنها شده ست .

رابعا : عدم استقلال مالی و نوع مالکیت رسانه ها در جهت گیری های انها بسیار اهمیت دارد.

در جوامع دموکراسی غربی مالکان رسانه ها سه دسته اند: سازمان دولتی (governmental) ، سازمانهای عمومی یا ملی (Public or nationd ) و سازمان های رادیو تلویزیونی خصوصی و تجارتی (privateand commevical) لذا منبع این رسانه ها همان اندیشه های مالکان آنهاست و بی تردید موضوعی که آنها تعقیب می کنند بسته به نوع مالکیت ، منافع دولت یا اشخاص ، گروه ها ، احزاب یا بخش تجاری است و هدفشان کسب موقعیت و قدرت بیشتر و یا تحکیم هژمون است.

آنچه که از ظواهر امر بر می آید اینست که رسانه های سازمانهای عمومی و ملی در نظام های دموکراتیک، در امر مطالبه گری از دستگاه های دولتی ، اطلاع رسانی و ایجاد شفافیت و کاهش شدید فساد موفق عمل کرده اند . اما حقیقت اینست که آنها موفقیتشان را مرهون رقابت با گروه و حزب رقیب هستند نه عمل به یک وظیفه مکتوب و محتوم و قانونی و فراحزبی .

یعنی رسانه های یک حزب در خصوص حزب مخالف به شفاف سازی و افشاگری می پردازند و حزب مقابل نیز همچنین، و اینگونه است که اوضاع هر دو گروه و حزب شفاف و روشن است .

اما در اسلام اطلاع رسانی شفاف وظیفه حاکمیت است و همچنانکه دورترین افراد مثل نزدیکترین آنها باید از بیت المال برخوردار باشد ، باید از اطلاعات لازم نیز بهره مند گردد .

و لذا برای سلامت در اطلاع رسانی و به تبع آن جلو گیری از رانت و رشوه و سوء استفاده های مالی در نظام اسلامی چاره اندیشی شود