نهم ربیع‌الاول؛ آخرین عید جبهه حق تا هنگامه جشن زیبای ظهور، امتداد غدیر و عید واقعی شیعه در عصر حاضر

روز نهم ربیع ‌الاول، سالروز شروع امامت منجی عالم بشریت، موعود انبیاء، پایان بخش حاکمیت طاغوت و برقراری حکومت عدل الهی در سرتاسر زمین است. روز نهم ربیع، روز عید امامت و ولایت و مهدویت و غدیر ثانی و در امتداد غدیر است. اگر روز غدیر از منظر قرآن، روز اکمال و اتمام نعمت است، نهم ربیع الاول نیز روز اکمال و اتمام امامت و ولایت می باشد. اما متاسفانه برخی در این ایام نه غالبا از منظری واقع بینانه بلکه یک سویه و جهت دار درصدد دامن زدن به اختلافات مذهبی در جهان اسلام، هستند. به عبارتی به جای اینکه درصدد کشف و شناسایی حقایق و ظرفیت های عظیم این محور وحدت در امت اسلام باشند، درصدد برگزاری جشن های خاص بدون مدرک شرعی و تنها مستند بر کتب متاخر و نه کتب اصیل شیعه و تفاسیر اشتباه از حدیث رفع قلم و دامن زدن به آتش کینه مذهبی، می باشند. این چنین نگاهی، به دنبال تبدیل مهدویت و منجی باوری امت اسلام به عنوان بزرگترین محور وحدت جهان اسلام، به مساله اختلافی، هستند؛ که گناه نابخشودنی در نزد پیشگاه الهی، خواهد بود.

نهم ربیع، آغاز امامت امام عصر

 به گزارش گلستان24، بعد از شهادت امام حسن عسکری، حضرت امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، دوازدهمین پیشوای شیعیان، یگانه فرزند حضرت امام حسن عسکری علیه السلام است در نهم ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری قمری، به مقام امامت رسید. عید نهم ربیع الاول، عید آغاز امامت امام موعود و زیباترین طراحی و مهندسی فرهنگی برای مذهب و مکتب تشیع است چرا که شیعه پس از دو ماه و اندی حزن مقدس با جشن و سرور آغاز امامت حی و حاضر منقلب می شود. عید نهم ربیع الاول، اولین شادی مقدس و دینی پس از طولانی ترین حزن و اندوه سالیانه شیعه است و جشن نهم ربیع، بین دو ماه محرم و صفر تا عید ولادت پیامبر (در نیمه ماه ربیع الاول) قرار گرفته است و می توان آن را انقلاب عرفانی، رفتاری و فرهنگی شیعیان از عزا و حزن به فرح و سرور دانست.

نهم ربیع، آغاز امامت حضرت مهدی(عج)، امتداد عید غدیر است

اگر روز غدیر از منظر قرآن، روز اکمال و اتمام نعمت است، نهم ربیع الاول نیز روز اکمال و اتمام امامت و ولایت می باشد. از اینرو، نهم ربیع الاول و آغاز ولایت آخرین ذخیره الهی، از یک منظر، همانند غدیرخم خواهد بود -چراکه در غدیرخم، امامت و ولایت امیرالمومنین، اعلان شد ولی رسمیت و فعلیت آن به پس از رحلت پیامبر موکول گشت، هر چند آن هم هیچ گاه محقق نشد و البته این عدم تحقق تنها به معنی عدم تحقق ولایت سیاسی آن حضرت بود اما ولایت علمی، تکوینی و اجتماعی امام علی، به تحقق پیوست- ولایت علمی و تکوینی امام عصر نیز در عصر غیبت، هرچند حضرت ایشان از دیده ها غایب گشتند اما همچنان پابرجاست. بنابرایندر عصر غیبت هرچند امام حاضر، از دیده ها غایب است لکن انتفاع از امام غایب از نظر، همچون انتفاع انسان از خورشید پشت ابر، می باشد که هرچند دیده نمیشود اما باعث روشنایی و ایمنی اهل زمین، می باشد. از طرفی، همان گونه که تمام عوالم وجود از تفویض مقام امامت در غدیرخم آن روز را با سرور و شادی و نشاط جشن می گیرد، نهم ربیع الاول هم در مقام آخرین غدیر و در امتداد آن، جشن آغاز امامت آخرین معصوم است.

تفاوت عید غدیر و عید نهم ربیع

هرچند عید نهم ربیع، در امتداد غدیر می باشد لکن یک تفاوت اساسی با عید غدیر، در دل این روز، نهفته است و آن اینکه: نهم ربیع الاول، عید واقعی شیعه در عصر حاضر، است چرا که این آغاز به گونه ای انجام شد که بر خلاف دیگر آغازها و همچون آغاز عید غدیر خم، خطر هجوم و نابودگری ابلیس های جن و انس و جبهه باطل، را برای همیشه از امام معصوم دور کرد و حال آنکه انتفاع از امام معصوم در پس پرده غیبت -همچون خورشید پشت ابر- می باشد، لکن مردم آن زمان در صدر اسلام، از این انتفاع ظاهری، نیز بی بهره ماندند. و تحقق اراده الهی برای حاکمیت انسان کامل، به امام عصر، سپرده شد.

همچنین، در بیان تفاوت دیگر نهم ربیع با اعیاد دیگر، روز نهم ربیع، به عنوان لحظه آغاز امامت امام عصر، دارای مرتبه و جایگاهی ویژه در تاریخ آغاز امامت معصومین است، زیرا، در این آغاز که آخرین آغاز نیز خواهد بود، شاهد انتقال میراثی بس عظیم از سراسر تاریخ پیامبران و امامان به آخرین امام و نیز شاهد تحقق اراده الهی برای ایجاد حاکمیت عدل الهی در سراسر گیتی و جهان هستی، خواهیم بود که این مهم، با آغاز عید غدیرخم، اتفاق نیافتد و به آینده و به دوران حاکمیت جهانی اسلام در دوران امام مهدی، موکول گردید، و میراث تمام انبیاء و امامان، به ایشان، منتقل گردید. که این میراث، به عنوان آیینه تاریخ نبوت و امامت، محسوب میشود.

چرا جشن امامت امام عصر

ممکن است چنین پرسش شود که: ما برای امامت هیچ کدام از ائمه علیهم السلام مراسم جشن نمی گیریم چرا فقط برای امام دوازدهم، مراسم جشن و تجدید بیعت با ایشان، و جشن نهم ربیع، برگزار میشود؟ پاسخ این است که:

اولا، فرهنگ سازی برای شادی ایام الله همانند عید غدیر، عید مبعث، سالروز ولادت پیامبر اکرم(ص) و دیگر مناسبت های مذهبی ریشه در مدیریت و سیره فرهنگی اهل بیت(ع) دارد. شیعیان، هم میلاد و هم مبعث رسول الله(ص) را گرامی میدارند، هم میلاد امیر مومنان(ع) و هم عید غدیر را جشن میگیرند. بنابراین شایسته است درباره بقیه الله (ارواحنا له الفداء) نیز هم در سالروز ولادت ایشان، نیمه شعبان و هم در سالروز امامت وی، نهم ربیع الاول جشن گرفت و شادی و سرور ممدوح و مشروع کرد.

ثانیا، با توجه به اینکه امام عصر(عج)، امام حی و حاضر بوده و عهده دار زعامت و رهبری بشریت در عصر حاضر است، به این مناسبت، در سالروز آغاز امامت و ولایت این امام همام، تجدید عهد و بیعت با ایشان، صورت می گیرد، همانطور که امام صادق با دستور خواندن دعای عهد، به شیعیان، این امر مهم را یادآوری فرموده اند. بنابراین، آن امام همام، هم اکنون زنده است و دوران ما، دوران امامت اوست و آن حضرت، «امام عصر» ما است و برای اینکه دل‌ها و ذهن‌ها توجه بیشتری به آن حضرت پیدا کند و مسأله امامت در عصر غیبت، از یادها نرود و شوق انتظار در دل ها برافروخته‌تر شود، سالروز آغاز امامت آن حجت الهی را یاد می‌کنیم و جشن می‌گیریم. به خصوص با توجه به شرایط حاضر در جهان معاصر که نسبت به وجود آن حضرت، از سوی دشمنان اهل بیت، تشکیک می‌شود و «مهدی باوری» را زیر سؤال می برند، گرامیداشت این روز، تلاش برای ریشه‌ دارتر کردن این باور اسلامی و شیعی در دل‌های اهل ایمان و منتظران ظهور آن حضرت است.

ثالثا، همانطور که ذکر شد، وقتی این روز، عیدی همانند عید غدیر شد، پاسداشت و احیا و تکریم آن نیز همچون عید غدیر، شایسته خواهد بود و همان گونه که اهل بیت(ع) به احیا و فرهنگ سازی برای عید غدیرخم پرداختند، احیای این روز هم که شاهد آخرین و ویژه ‌ترین تفویض مقام امامت می باشد، لازم خواهد بود و پس از دو ماه محرم و صفر که مصداق روایت "یحزنون لحزننا" است، مصداق "یفرحون لفرحنا" همانا نهم ربیع الاول و ماه ربیع الاول است. (محمد رضایی ‏آدریانی، کتاب نهم ربیع الاول)

نهم ربیع و سالروز قتل خلیفه دوم

خاطرنشان میشود، البته جشن هایی که در نهم ربیع الاول به اسم عیدالزهرا و با استناد به تفسیر اشتباه از حدیث رفع القلم و برخلاف وحدت اسلامی، با مراسمات خلاف شرع، توسط عده‌ای انگشت شمار، برگزار میشود، صحیح نیست و حتی نهم ربیع، به لحاظ تاریخی نیز، با روز قتل خلیفه دوم، مصادف نیست؛ زیرا بنابر تصریح علمای شیعه و اهل سنت، سالروز قتل خلیفه دوم در ماه ذی الحجه رخ داده است.

ابن ادریس حلی (دانشمند شیعی و صاحب کتاب معروف السرائر) درباره تاریخ نهم ربیع می گوید: مَنْ زَعَمَ أَنَّ عُمَرَ قُتِلَ فِیهِ فَقَدْ أَخْطَأَ بِإِجْمَاعِ أَهْلِ التَّوَارِیخِ وَالسِّیَرِ.  هر کس بپندارد خلیفه دوم، در نهم ربیع کشته شده است، به اجماع صاحبان کتب تاریخ و سیره، در اشتباه است. سپس وی، تاریخ ماه ذی الحجه را صحیح دانسته، میفرماید: الإجماعُ حاصلٌ مِن الشیعةِ و أهلِ السنّةِ على ذلک. شیعه و سنی بر آن اتفاق نظر دارند. (مجلسی، بحارالانوار، ج‏۳۱، ص ۱۱۹)

بنابراین، بهتر است به جای استوار کردن عقاید مذهبی به مطالب ثابت نشده و اختلافی در دیگاه مورخین و محدثان، روز نهم ربیع الاول، به عنوان روز شکرگذاری بر نعمت ولایت امام عصر(عج) نام گیرد و شایسته است اگر، جشن هایی که در این روز برپا می شود، حتما با پرهیز از اعمالی که باعث ناراحتی قلب مبارک امام عصر می شود، همراه باشد که در راس آن، پرهیز از توهین کردن به مقدسات مذهبی دیگر مذاهب اسلامی، باشد، همانطور که دستور خدواند در قرآن کریم، نیز چنین است: وَ لا تَسُبُّوا الَّذینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْم‏. (سوره انعام، آیه ۱۰۸)

حدیث رفع القلم و تجویز انجام گناه در نهم ربیع

متاسفانه برخی در این ایام نه غالبا از منظری واقع بینانه و استناد علمی و حدیثی، بلکه یک سویه و جهت دار، درصدد دامن زدن به اختلافات مذهبی هستند. به عبارتی به جای اینکه درصدد کشف و شناسایی حقایق و ظرفیت های عظیم منجی گرای در امت اسلام به مناسبت این روز فرخنده، باشند، درصدد برگزاری جشن های خاص بدون مدرک شرعی و مستند بر وجود برخی از احادیث در برخی از کتب و نه کتب اصیل شیعه، علاوه بر تفسیر اشتباه از حدیث رفع القلم، خواسته یا ناخواسته درصدد، دامن زدن به آتش کینه های مذهبی و تبدیل مهدویت و مساله منجی امت اسلام که به عنوان بزرگترین محور وحدت جهان اسلام، می باشد، به مساله اختلافی، هستند؛ که صدالبته گناه نابخشودنی در نزد پیشگاه الهی، خواهد بود. طبق همین، آیت الله بهجت درباره برخی از رفتارها به نام عیدالزهرا در روز نهم ربیع، فرمودند:

" چه بسا ... این کارها موجب اذیت و آزار و یا قتل شیعیانی که در بلاد و کشورهای دیگر در اقلیت هستند، گردد. در این صورت اگر یک قطره خون از آنها ریخته شود ما مسبب آن و یا شریک جرم خواهیم بود." (ر.ک: رخشاد، کتاب در محضر بهجت)

مستند این افراد، حدیث رفع القلم، می باشد که دو اشکال اساسی دارد:

۱- مخالفت با قوانین و سنن الهی: خداوند در سوره زلزال می فرماید: فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ. وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَه‏. (سوره زلزله، آیه ۷-۸) پس هرکس به اندازه ی ذره ای خوبی کند آن را خواهد دید و هرکس به اندازه ذره ای شر انجام دهد آن را می بیند.

۲- تناقض با دیگر سخنان أئمه معصوم: در حالیکه آن بزرگواران در دیگر سخنانشان این طور می فرمایند: مَا مِنْ نَکْبَةٍ تُصِیبُ الْعَبْدَ إِلَّا بِذَنْب‏. (کلینی، کافی، ج ۲، ص ۲۶۹). هیچ زشتی به بنده نمی رسد مگر به خاطر گناه. و یا اینکه می فرمایند: وَ لَا تُنَالُ وَلَایَتُنَا إِلَّا بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ. (شیخ صدوق، صفات الشیعۀ، ص ۱۳) به ولایت ما نتوان رسید جز با اعمال نیک و پرهیزکاری و دوری از گناه.

بنابراین، اوّلًا: روایتی با عنوان رفع قلم در آن ایّام مخصوص، در منابع معتبر نداریم. ثانیاً: بر فرض، چنین حدیثی باشد (که نیست) چون مخالف آیات قرآن و سنّت پیامبر است، چنین روایتی قابل پذیرفتن نیست، و از طرفی حرام و گناه در هیچ زمانی مجاز نیست، و نباید به نام مقدّس اهل بیت(علیهم السلام)، مجالس مشتمل بر گناه تشکیل داد. حدیث رفع قلم، مخصوص به کودکان نابالغ و دیوانه‌ها و حالت خواب است، و معاذ الله که ائمه معصومین(علیهم السلام) اجازه ارتکاب گناه به افراد در این ایّام یا غیر این ایّام داده باشند؛ و بر فرض اعتبار حدیث رفع القلم، معنای حدیث این است که اگر کسی لغزشی از او سر زد، خداوند او را می‌بخشد، نه این که عمداً آلوده گناه شود. ثالثاً: تولّی دوستان اهل بیت عصمت(علیهم السلام) و تبرّی از دشمنان آنها، جزء ارکان مذهب ماست؛ لکن تولّی و تبرّی راههای صحیحی دارد، نه این راههای خلاف، و نباید کاری کرد که شکاف در صفوف مسلمین بیفتد. (آیۀ الله مکارم شیرازی)

و از همه مهمتر، استناد به حدیث رفع القلم، مجوز ارتکاب گناه نیست، بلکه چنین کاری در قرآن، همردیف عمل قوم لوط، می باشد. و حاشا که شیعه که باید زینت اهل بیت باشد، به چنین صفات و القابی، آلوده شود. خداوند در سوره عنکبوت آیه ۲۹ در بیان داستان قوم لوط می‌فرماید که آنها سه گناه بزرگ داشتند؛ اول اهل لواط بودند، دوم راهزنی می‌کردند و سوم اینکه در مجالسشان (حتی به شوخی)، سخن زشت و ناروا بر زبان می‌راندند، أَ ئنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ وَ تَقْطَعُونَ السَّبِیلَ وَ تَأْتُونَ فىِ نَادِیکُمُ الْمُنکَرَ  فَمَا کاَنَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَن قَالُواْ ائْتِنَا بِعَذَابِ اللَّهِ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِین‏ (سوره عنکبوت، آیه ۲۹) وقتی خداوند افعال و حرف‌های زشت ایشان در میهمانی‌هایشان را هم‌ردیف دو گناه بزرگ دیگرشان می‌شمارد، تکلیف روشن است. در بعضى از تواریخ آمده قوم لوط، فحشهاى رکیک و کلمات زشت و زننده رد و بدل مى‏کردند، با کف دست بر پشت یکدیگر مى‏زدند قمار مى‏کردند، بازیهاى بچه‏گانه داشتند، ...، انواع آلات موسیقى را به کار مى‏بردند، و حتى در حضور جمع بدن خود را برهنه و گاه کشف عورت مى‏کردند! (محدث قمی، سفینۀ البحار، ج۲، ص ۵۱۷)

دیدگاه مراجع شیعه نسبت به طرح اختلافات مذهبی در نهم ربیع

به عنوان حسن ختام، ضروری است دیدگاه علمای شیعه، درباره طرح اختلافات مذهبی، مطرح شود تا برخی از شیعیان ناآگاه که متاثر از برخی از مجلات، نشریات و شبکه های ماهواره‌ای تشیع انگلیسی، هستند، به اشتباه خویش، واقف شوند و در مسیر صحیح قرار گیرند (برای آگاهی بیشتر: مسائلی، نهم ربیع، جهالت ها و خسارت ها)

مقام معظم رهبری: حضرت فاطمه زهرا، راضی نیست

مقام معظم رهبری: «بعضی دارند به نام فاطمه زهرا این کار را می‌کنند، در حالی‌که فاطمه زهرا سلام الله علیها، راضی نیست ... آن وقت یک نفری که معلوم نیست تحت تأثیر کدام محرکی واقع شده، به نام شاد کردن دل فاطمه زهرا، کاری کند که دشمنان حضرت زهرا را شاد کند ... این دفاع از شیعه نیست؛ این دفاع از ولایت نیست، اگر باطنش را بخواهید، این دفاع از آمریکاست؛ این دفاع از صهیونیست‌هاست». (سایت مقام معظم رهبری)

آیۀ الله سیستانی: ایجاد تفرقه حتی به اندازه یک کلمه، هم جایز نیست

آیه الله سیستانی: « به شما خوشامد می گویم که به نجف آمدید ... بعد از تعرض به مرقد عسکریین (علیهما السلام) همه شیعیان را به آرامش دعوت کردم و از آنها خواستم که واکنشی نشان ندهند و گفتم که این اقدام از طرف اهل سنت نبوده است. من اطمینان دارم که ریشه تفرقه افکنی در خارج است. من [ در زمان طلبگی ] نزد شیخ احمد الراوی که از علمای اهل سنت در سامرا بود درس خواندم و به ذهنم خطور نکرد که ایشان پیرو مذهب دیگری بودند. همچنین به برخی از پزشکان که از اهل سنت بودند مراجعه می کردیم و چون ما از طلاب علوم دینی بودیم از ما پول ویزیت نمی گرفتند و اصلا فکر نمی کردند که ما شیعه هستیم یا سنی. ... باید بر مشترکات تمرکز کنید و دلیلی ندارد به مسائل اختلافی بپردازید. مشارکت کردن در ایجاد تفرقه حتی به اندازه یک کلمه یا نصف کلمه جایز نیست. واجب است که از ادبیات تشنج آفرین پرهیز شود» (بخشهایی از بیانات آیۀ الله سیستانی در جمع علمای شرکت کننده در کنفرانس وحدت در نجف اشرف)

آیه الله وحید خراسانی: به عیادت و ملاقات اهل سنت بروید

آیه الله وحید خراسانی: «هرکس شهادت به وحدانیت خداوند متعال و رسالت خاتم الانبیاء (صلی الله علیه و آله)، بدهد مسلمان است، و جان و عرض (آبرو) و مال او مانند جان و عرض و مال کسی که پیرو مذهب جعفری می باشد، محترم است. وظیفه شرعی شما آن است که با گوینده شهادتین هرچند شما را کافر بداند به حسن معاشرت رفتار کنید، و اگر آن ها با شما به ناحق رفتار کردند، شما از صراط مستقیم و عدل منحرف نشوید. حتی اگر کسی از آنان مریض شد به عیادت او بروید. اگر از دنیا رفت به تشییع جنازه او حاضر شوید. و اگر حاجتی به شما داشت او را برآورید و به حکم خدا تسلیم باشید که فرمود: وَ لا یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلى‏ أَلاَّ تَعْدِلُوا اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوى‏ (سوره مائده، آیه ۸) دشمنی با گروه دیگر وادارتان نکند که عدالت نورزید، عدالت ورزید که به تقوی نزدیک تر است.» و به فرمان خداوند متعال عمل کنید که فرمود: وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ أَلْقى‏ إِلَیْکُمُ السَّلامَ لَسْتَ مُؤْمِنا (سوره نساء، آیه ۹۴) و به کسی که اظهار اسلام می کند نگویید مسلمان نیستید»

آیۀ الله بهجت: چه بسا، در خون شیعیان، شریک شوید

آیه الله بهجت: «و من قاطع هستم به اینکه اهل استدلال و ایمان اگر بخواهند ... نه سبی، نه طعنی، نه شتمی، هیچ کدام لازم نیست. بلکه استدلال و برهان، مهم‌تر است و ممکن است ـ خدا می‌داند ـ چقدرها را داخل در حق بکند. از این مطلب غافلند ... چرا از این [استدلال کردن] غافلید، این مقدم است بر اینکه مجلس تهیه بکنید ... ممکن است این کارها موجب اذیت و آزار و یا قتل شیعیانی که در بلاد و کشورهای دیگر در اقلیت هستند، گردد. در این صورت اگر یک قطره خون از آنها ریخته شود، ما مسبب آن و یا شریک جرم خواهیم بود» (رخشاد، در محضر بهجت ج ۱، ص ۱۳۸)

نکته پایانی

نهم ربیع الاول، سرآغاز روزگار رهایی و عصر نجات و خلاص بشر از ظلم و بی‌عدالتی و استکبار است و در حقیقت باید گفت از امروز، تاریخ پربرکت و نوین عصر مهدوی آغاز می‌شود. از وظایف بسیار مهم شیعیان در عصر غیبت،‌ شکر این نعمت بزرگ است که هر چه بیشتر و گسترد‌ه ‌تر ظهور داشته باشد که آثار مفید و برکات آن موجب قرب الهی و نشان از حیات و زنده بودن جامعه مهدوی دارد. و صدالبته، مسیر همه جوامع به سوی این جامعه و آرمان شهر مهدوی، خواهد بود و رسیدن بشر به این جامعه، سنّت الهی و قاعده تخلّف ‌ناپذیر است، وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثین. (سوره قصص، آیه ۵) و امید است در سال های نزدیک، سرآغاز روزگار رهایی و عصر نجات و خلاص بشر از ظلم و بی‌عدالتی و استکبار و جبهه باطل، و تشکیل حاکمیت جهانی عدل، عدالت و توحید، باشد. انهم یرونه بعیدا و نراه قریبا.

یوم ‌الله نهم ربیع ‌الاول، سالروز آغاز امامت قائم آل محمد خاتم الاوصیا بقیة ‌الله الاعظم و روز تجدید میثاق با آن امام همام و اهداف و آرمان‌های بلند اوست، روزی که در امتداد غدیر است، شایسته است عاشقان مهدوی و منتظران منجی بشریت در هر کجا هستند به ویژه در کشورهای اسلامی و بالاخص در این مرز و بوم که ایران، شیعه خانه امام زمان(عج) است، با مراسمی ویژه با پاسداشت این روز بزرگ و عیدالله اکبر همت گمارند. همچنین، امید است که همه افراد به ویژه شیعیان حضرت ولی عصر عجل الله با تهذیب نفس و حرکت در مسیر ارزش های الهی بتوانند پیروان راستین آن حضرت بوده و زمینه را برای فرج آقا و مولای خود فراهم کنند.

نهم ربیع الاول؛ آخرین عید جبهه حق تا هنگامه جشن زیبای ظهور، بیعتی دوباره به بلندای دعای عهد در طول تاریخ، برای تحقق جامعه عدل مهدوی و حاکمیت جهانی اسلام و تجلی اراده مستضعفین عالم و نابودی جبهه استکبار و باطل و تحقق عدل، عدالت و حاکمیت توحید است. نهم ربیع الاول، سالروز آغاز امامت دوازدهمین حجت الهی و تجدید عهد با مهدی موعود(عج) در غدیری دیگر است. و شایسته است این ایام، از نهم تا هفدهم ربیع الاول را به عنوان "دهه امامت و رسالت" نامگذاری شود. چراکه وجود مبارک خاتم انبیاء، حضرت محمد و نیز وجود مبارک خاتم اوصیاء، حضرت مهدی موعود، به عنوان دو محور وحدت جهان اسلام، در تمام اعصار و قرون بوده و خواهند بود.

---------------------------------