اجرای رقص قطام و دختران کوفی در جشنواره تئاتر فجر/« آوریل 1912» و رقص تانگو چه تناسبی با احوال مردمان ما دارد؟

 به گزارش گلستان24، در این روزهای برگزاری سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر شاهد آثاری هستیم که چندان تناسبی با عنوان خجسته فجر انقلاب ندارد و در رویه ای معکوس با اهداف و ارزش های انقلاب اسلامی رفتار می کند. این در حالی است که برخلاف جشنواره فیلم فجر که خواهان بسیاری در میان خبرنگاران و اهالی رسانه جهت تماشا و پوشش رسانه ای دارد، اجراهای جشنواره تئاتر فجر بدون حضور اصحاب رسانه و به خصوص رسانه های ارزشی در حال برگزاری است و در میان آثار شاهد برخی نمایش های شبهه برانگیز و حرکاتی خلاف موازین شرعی و عرفی هستیم و این مساله وقتی مهم جلوه می کند که برخلاف اهالی رسانه، مخاطبان بسیاری از این نمایش ها دیدن می کنند و به صحنه آمدن آثار معارض با ارزش ها می تواند به بسط و گسترش اندیشه ها و تفکرات ضد اسلامی در کشور منجر شود.

از جمله موارد قابل ذکر در این نمایش ها اشاعه منکرات و ترویج تفکرات غربی و نحوه پوشش نامناسب و استفاده از واژه های سخیف و غیراخلاقی و مفسده برانگیز و یا کنایه های نیشدار اخلاقی و سیاسی می باشد که متاسفانه در تئاتر به عنوان الگوهایی مشخص نزد عمده گروه های نمایشی به چشم می خورد.

اما یکی از جدیدترین پروژ های انحطاط اخلاقی و در ادامه خوانندگی زنان در تالارهای نمایشی، اجرای رقص های گروهی دختران و پسران و حرکات موزون روی داده توسط زنان به بهانه های مختلف در اجراهای نمایشی است. این مساله در اجرای به ظاهر مذهبی «ترور» با حرکات عشوه برانگیز زنان کوفه در جلوی تماشاگران و با همراهی «قطام» روی داد و رقص دسته جمعی زنان در برابر دیدگان جمعیتِ حضور یافته در سالن لبریز از تماشاگر تالار اصلی تئاتر شهر نشست. اما در سومین روز از برگزاری جشنواره سی و چهارم تئاتر فجر، اوج حرکات فوق در نمایشی با عنوان «آوریل 1912» شکل گرفت. به نحوی که به دفعات رقص تانگوی 2 نفره میان 4 دختر و 4 پسر جوان به صورت مختلط و همراه با آهنگ مخصوص این رقص جلوی دید تماشاگران در سالن دنج و کوچک سالن استاد مشایخی به اجرا درآمد.

این نمایش از 22 آذرماه به روی صحنه رفته بود و آخرین اجراهای آن در جشنواره تئاتر فجر به نمایش درآمده بود و در این یک ماه و نیم به طور حتم مخاطبان بسیاری در محدوده خیابانی که دانشجوبان جوان بیشترین جمعیت آن را تشکیل می دهند، از این نمایش تحریک برانگیز دیدن کردند.

نمایش «آوریل 1912» که نمونه ای از آثار بی هویت از روح دینی و اصالت ملی ما است، موارد افسوس برانگیز دیگری هم دارد، به طوری که به طور مدام کاراکتر اصلی نمایش که آرتور بیرلینگ نام داشت با صدایی بلند و با الفاظی شنیع فرزند خود را مورد خطاب قرار می دهد و «تخم سگ و حرومزاده!» به عنوان ترجیع بند دیالوگ های به کار گرفته شده توسط او بوده که بارها تکرار گردید. همچنین دعوت به شراب و شرابخواری همچون تمی در این نمایش مورد استفاده قرار گرفته و در هنگامی که خانواده آرتور در حال خوردن شام هستند، لیوان های مشروب با کلام آرتور به بالا می رود و می گوید:«مینوشیم به سلامتی هوس!» بله، کلمات و رفتارهای شرم آور و حرکات خلاف شرع و رقص های دخترها و پسرها که یادی از رژیم گذشته را به یاد می آورد، در صحنه نمایش وزارت خانه ای اسلامی و در نظامی دینی روی داده و این در حالی است که رهبر گرانقدر انقلاب بارها به مساله اصالت هنر اشاره کرده بودند.

نمایش «آوریل 1912» به کارگردانی مشترک فرید قادرپناه و رامین معصومیان درباره خانواده بیرلینگ بوده که سودای اشرافی گری دارند و کابوس گناه در میان همه اعضای خانواده وجود دارد. پدر خانواده آرتور نام دارد و صاحب بزرگ ترین کارخانه شراب سازی در شهر است و در روز عروسی دخترش، شیلا بازپرسی با نام الکس مرچر از اداره بازپرسی برای پرسو جو درباره قتل دختری با نام اوا اسمیت وارد خانه آن ها می شود و در بازجویی ها متوجه می شود که هر یک از اعضای خانواده دشمنی و رابطه ای با دختر فاسد شهر داشتند و 25 مارس و روز جنایت با بار پالاس ارتباط می یابد! این جا سوالی برای مسئولین وزارت خانه اسلامی ارشاد و معاونت هنری آن و اداره کل هنرهای نمایشی قابل پرسش خواهد بود که آیا می توان به راحتی نمایشی چنین مبتذل و ناراستا با ارزش ها و کاملا مغایر با فرهنگ و آئین ما را به روی صحنه برد؟ آن هم در جشنواره ای که بر پیشانی اش عنوان فجر نشسته است؟ آیا به صرف این که کلیت نمایش در نقد خانواده غربی و در نکوهش اشرافیگری است، می توان اقدام به اجرای حرکات دسته جمعی رقص دختران و پسران و مستی و باده گساری بازیگران و واژه هایی خلاف ادب و نزاکت و عفت عمومی و رواج دیدگاه هایی مبنی بر هوس و ارتباط نامشروع و سقط جنین و موارد دیگر کرد؟