از سیف‌الله صدراسلام تا قاری زمان ما

«نقد اخلاقی حاکمیت»، «بی‌اعتبارسازی بازوهای توانمند نظام» و «هجمه به کارآمدی آن» سه مسئله اصلی است که در دستور کار بوده و خواهد بود و شبکه‌های اجتماعی زمینه آن را فراهم‌تر کرده‌اند. این در حالی است که تاریخ بشر و اسلام از این پدیده‌ها بارها به خود دیده است. خالد بن ولید را تقریباً همه مسلمانان می‌شناسند. فرمانده شجاعی که سپاه پیامبر را در احد شکست داد، ‌اما قبل از فتح مکه ایمان آورد و یکی از فرماندهان سپاه اسلام شد. در جنگ موته پس از شهادت زید‌ بن حارثه(فرمانده) و جعفربن ابی‌طالب(جانشین)، سپاه اسلام را از معرکه نجات داد و فداکاری‌های زیادی برای اسلام کرد تا جایی که پیامبر وی را «سیف‌الله» نامید. این سیف‌الله در زمان خلافت ابوبکر، مأمور اخذ خراج و مالیات از فردی به نام مالک (نه مالک اشتر نخعی) که بیرون از مدینه زندگی می‌کرد و به حکومت مالیات نمی‌داد، شد. خالد به همراه یک نفر دیگر به محل سکونت مالک رسید و با رؤیت زیبایی همسر وی، دست و پای مالک را بست و در حضور او به همسرش تجاوز کرد. آن روز کسی کار خالد را به دستگاه پیامبر نسبت نداد و کسی نگفت «بفرمایید این هم سیف‌الله پیامبر!» کسی نگفت «این هم مجاهد بزرگ اسلام». آنچه گفته شد اینکه خالد بر همان فرهنگ جاهلی پیش از اسلام خود پایبند است و اسلام‌آوری وی نوعی تظاهر و توفیق اجباری بوده است.

او فرمانده شجاعی بود که تهذیب نداشت. به صحنه کشور برگردیم؛ فرض نمایید یکی از فرماندهان عالی دوران دفاع مقدس دچار لغزش اخلاقی شود. آیا می‌توان گفت خون رزمندگانی که ذیل فرماندهی او سال‌های پیش شهید شده‌اند به هدر رفته است؟ می‌توان دفاع مقدس را به فساد آلوده نشان داد، می‌شود امام را زیر سؤال برد که عجب فرمانده‌ای داشته‌ای؟

انصاف این است که بگوییم انسان در معرض تهدید و انحراف است، «الا مارحم ربی».

طوسی دارای صدای خوش و خدادادی برای خواندن قرآن است که نظام چک سفیدامضا برای عصمت او نداده است و اگر انحراف او ثابت شود باید مجازات شود. درباره او از تبرئه تا اعدام را باید پذیرا باشیم. آنان که فصل الخطابی قوه قضائیه را نمی‌پذیرند، همان کسانی هستند که «طوسی بهانه است، اصل نظام نشانه است» را دنبال می‌کنند.

قرائت و آموزش قرآن را به اقسام و انواع جوک و تمسخر آلودند و کاری کمتر از خود طوسی نکرده‌اند. اگر مریض نباشیم با فرض اثبات جرم، یک قاری را فاقد تهذیب می‌دانیم و باید ساحت قرآن و عرصه عمومی قرآن‌خوانی را از وجود او دور کنیم. اما اینکه هر کس احساس تعلقی به نظام می‌کند و دچار مشکل می‌شود باید همه نظام به قربانگاه برود، بخشی از همان جنگ نرم است. اگر طوسی و امثالهم تبرئه شوند خواهند گفت «دست خودشان است سرش را به هم آوردند». اگر اعدام شود خواهند گفت «نقض حقوق بشر است و اتحادیه اروپا علیه ما بیانیه می‌دهد و تحریم می‌کند.» اینجاست که باید از مخالفان نظام خواست که اگر دین ندارید لااقل آزاده مرد باشید. سیف‌الله صدر اسلام به زنای محصنه روی آورد، اما مردم به حاکمیت وقت حمله نکردند و پیامبر و اسلام را به سخره نگرفتند. حال اشتباه و انحراف احتمالی یک فرد غیر مهذب محور بازنمایی عقده‌های فرو خورده این جماعت مقابل نظام شده است.

به صورت طبیعی عالم سیاست و اجتماع با عالم حقوق متفاوت است و معمولاً انتظار اجتماعی و سیاسی فراتر از حقوق ظاهر می‌شود و این مسئله در پرونده‌های مختلف تاکنون طرح شده است. قوه قضائیه به عنوان رکنی از حاکمیت نمی‌تواند صرفاً بر «وظایف حقوقی» خود تأکید کند، بلکه باید پاسخگو باشد که چرا پرونده‌ای را از سال 1389 تاکنون به انجام نرسانده است و چرا قبل از دیگران عرصه اجتماع را روشن نکرده است؟