نمایشی تلخ از خیانت ولی به دور از سیاهی نمایی/دارویی که در "عصر یخبندان" برای جامعه لازم است

 

به گزارش گلستان 24 ، فیلم سینمایی عصر یخبندان داستان آدم های یک جامعه است که به دلیل مشکلات خود ساخته به هم گره می خورند و برای حل آن دست به کارهای بدتری می زنند.

 

منیره و بابک (مهتاب کرامتی و فرهاد اصلانی)، زن و شوهری هستند که پس از 12 سال زندگی و با داشتن یک فرزند زندگیشان رو به سردی رفته و منیره که زنی امروزی و مدرن است در پی جبران کمبود احساسات و سرد شدن زندگی، رو به مواد مخدر و دوستی با فردی به نام فرید (بهرام رادان) می آورد. اما از آنجایی که فرید شخصی هوس ران و خلافکار است، با چند زن دیگر نیز رابطه دارد. بابک که به زن خود شک کرده است به دنبال کشف حقیقت است پس از اتفاقاتی متوجه می شود همسر خود با فرید روابطی دارد و متوجه می شود فرید در حال حمل جنازه است و تازه اینجاست که درام داستان شکل می گیرد.

 

شاید در نگاه اول، چنین القا شود که عصر یخبندان دنباله فیلم هایی با درون مایه خیانت و اعتیاد است و با همان نگاه کلیشه ای مرسوم و خالی از فکر که تنها به دنبال مقصر است و هیچ جایگاهی را برای اراده انسان ها قائل نیست و شرایط پیرامون و جامعه را باعث به وجود آمدن بزهکاری ها می داند. اما با توجه به نگاه منطقی و به دور از سیاه نمایی مصطفی کیایی، هر چند عصر یخبندان تلخ است اما سیاه و تاریک نیست.

 

 

 

 

یکی از مسائلی که باید به آن پرداخته و درباره آن فکر شود اعتیاد زنان و خیانت است، شاید به جرأت بتوان گفت آنچه درباره خیانت تاکنون در سینمای ایران ساخته شده است، نتیجه مهمی را در بر نداشته و نهایتا پس از پایان فیلم به جای آن که مخاطب را از چنین مسئله ای آگاه کند و او را به سمتی سوق دهد که از خیانت و اعتیاد دوری کند، فقط رنجی را به نمایش گذاشته و به بیان مسئله آن هم به بدترین شکل موجود پرداخته است.

 

 

 

اما اگر کمی سینمایی تر به عصر یخبندان نگاه کنید نباید از خلاقیت نویسنده، مونتور و کارگردان آن غفلت کرد که روایت خطی داستان را شکسته و با بهم ریختگی زمان توانستند فیلم را از یک اثر معمولی به یک اثر با کیفیت تبدیل کنند.

 

فیلم از وسط شروع می شود و با فلش بک هایی همراه است که هر چند در نگاه اول مخاطب متوجه نشود و کمی برایش گنگ باشد اما همین اتفاق باعث کشش بیشتر داستان و جذب مخاطب عام می شود و با رسیدن نقاط موازی فیلمنامه در او ایجاد لذت و شعف می کند. شاید ایده فیلمنامه غیر خطی در سینمای دنیا یک امر مرسوم بوده و مخاطبان حرفه ای تر کاملا با این سبک آشنایی داشته باشند اما وقوع این امر در سینمای ایران که کمتر کسی جرأت دارد آن را اجرا کند، خود نقطه ای مثبت برای عصر یخبندان می باشد.

 

 

 

همچنین عدم غنا در دیالوگ ها و در مواقعی سرسری رد شدن از کنار آنها کمی به فهم مخاطب لطمه وارد می کند به عنوان مثال زمانی که مادر منیر داخل کیف او را می گردد و جعبه مواد مخدر او را بر می دارد و منیر سرگردان از اینکه موادش کجاست و در خماری به سر می برد، مدام یک دیالوگ را تکرار می کند و حرفی برای گفتن ندارد و از آنجایی که بازی بد مهتاب کرامتی به آن کمک کرده لحظات بدی را برای مخاطب به وجود می آورد.

 

 

از آنجایی که کیایی در پایان بندی فیلم خلاقیت نشان داده تا همه چیز را سطحی و باسمه ای تمام نکند و به اصطلاح بیننده با فیلم هندی روبه رو نشود و همچنین فرصتی دیگر به جامعه خود و افراد گناه کار بدهد تا بتوانند گذشته خود را جبران کنند، با نمایش تصادف بابک و فراموشی گرفتن او مقداری امید را به بیننده خود می دهد که هنوز هم فرصتی برای جبران اشتباهات وجود دارد و می توان گذشته را جبران کرد.

 

 

در پایان باید گفت گاهی تلخی های دارو را باید پذیرفت تا به سمت درمان شدن حرکت کرد اما دارو هایی که بدانیم عوارض جانبی آن بیشتر از خود درد نیست و به بهبود جامعه کمک می کند، که عصر یخبندان را می توان با کمی اغماض از این نوع دانستد که تلخ هست اما به بهبود شرایط جامعه کمک می کند، هرچند عوارضی دارد که نباید از آن چشم پوشی کرد .