رنگ و بوی خیانت در جشنواره فجر

 

 

 

 

 

 

 

 

 

فیلم دوران عاشقی با تیتراژی هم راستا با موضوع اثر آغاز و با همان چشمان باز و بسته پایان می یابد. مردمک چشمانی که باید ببیند و هیچ نگوید و انتخاب کند و به قول پدر بیتا(پور حسینی) گذشت نماید و این نگاه اگرچه می تواند تعبیری دیگر همچون پذیرش اشتباه صورت یافته از سوی مرد و به نحوی سرپوش نهادن بوسیله زن محسوب شده و به عنوان نتیجه ای نادرست تعبیر شود، اما بیننده را وارد متن ماجرا می کند.

 

 

پرسوناژهایی بی کارکرد و بی هویت در ششمین فیلم کارگردان گزیده کاری چون علیرضا رئیسیان به وضوح قابل اشاره می باشد که از آن جمله پدر بیتا و مادر زهره است که یکی نقش عارفی به جا مانده از دورانی شعارگو را بازی می کند و دیگری نقاشی به ظاهر خلاق است که شباهتی با یکی از نقاشان مطرح کشور دارد و رازی 20 ساله از سکوت در مقابل کاراکتر بی خاصیتی چون زندی، برادر خود و دایی زهره دارد. شخصیتی قوام نیافته چون زندی که حمید از کارمندان شرکت اوست و در واقع نحوه آشنایی آن ها هم از آن جا و در آن زمان که زهره از خارج برگشته بود، صورت یافته بود.

 

 

 

 

فیلم دوران عاشقی به دنبال ساخت دنیایی قصه گو است و از این رو اثرات هر نوع فرمی را که موجب هدایت نگاه تعلیق بار مخاطب شود، به فیلم متصل ساخته و به شکلی حرکت می کند که این حس درونی، بازتابی بیرونی بیابد. مثلا استفاده از نوعی حرکت خلاقانه در دوربین سه پایه در عین ثابت بودن قاب ها، حسی از کشش مندی می دهد. البته همانطور که توضیح داده شد، این سیال بودن در فیلمنامه رعایت نشده است و بیننده حس همراهی بخش از ایجاد گره افکنی را نداشته و این موضوعی  بغرنج است که موجب تماشای اثر می شود.

 

از طرفی عدم توجه به جزئیات نگارش نمی تواند اضمحلال شخصیت را از انجام عملی اشتباه نمایان سازد و از این رو نمی توان تاثیر لازم در جهت القای حسی ناامن و ارائه تبعات چنین اشتباهی را در محصول نهایی بدست آورد./فرهنگ نیوز