ساحت شهدا را خدشه دار نکنیم / هدف، حفظ آرمان شهداست، نه محلی که دفن می شوند

محسن رایجی از فعالان فرهنگی اجتماعی شهر گرگان، در نوشته اختصاصی درباره اختلاف نظرات پیش آمده درباره محل دفن شهید گمنام شهر سرخنکلا، به گلستان24 نوشت:

« شهدا شمع محفل دوستانند،شهدا در قهقهه ی مستانه شان و در شادی و صولتشان عندربهم یرزقون اند و از نفوس مطمئنه ای هستند که مورد خطاب فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی پروردگارند.

پس شهدا چراغ راه ما در این ظلمات و تاریکی دنیای وانفسا هستند و باید مراقبت از نفس کرد که حب دنیا باعث ایجاد شکاف بین خود و امال های دور و دراز نشود.

پس مسئولین مراقب باشند برای دنیای امروز،فردای خود را تباه نکند و فردا پاسخگوی خون این شهدا باید باشند.شهدا رفتند که راه را به ما نشان دهند،نه اینکه فقط حرف از آنان و پیام و وصیت نامه ی شهدا کاربرد ابزاری برای مسئولین داشته باشد و خود را در پشت این عرشیان مخفی کنند و هر کاری به نام و راه و سیره شهدا انجام دهند.

هر چه به زبان می‌گوییم شهدا برای ذره ذره خاک کشورمان جنگیدند و خون دادند، ولی به مقام عمل که می‌رسد، ظاهرا یادمان می‌رود؛ اینقدر که فراموش می‌کنیم چنین میراثی را باید صرف هویت بخشیدن به جای جای کشورمان کرده و مانع از آن بشویم که ساحتشان خدشه دار شود.

شهری که به دارالمؤمنین شهره است و بحث تدفین شهید گمنام دفاع مقدس در یکی از تپه های تاریخی شهر سرخنکلا، یکی از قدیمی‌ترین بناهای شهر جنجالی شده است، زیرا برخی مسئولان می‌گویند محل تدفین مناسب نیست و باید تغییر کند و برخی دیگر معتقدند که این مکان برای انجام این کار مناسب است.

این در حالی است که اگر به این اتفاق با دیدی فرا‌تر از تدفین شهید گمنام جنگ تحمیلی در نقطه‌ای از خاک کشورمان ـ که با وجود ایشان امنیت و آسایش یافته نگریسته و مقام شامخ این افراد و تجلیل از ایشان را مد نظر قرار دهیم ـ خواهیم دانست ‌آنچه ایشان را در اذهان بزرگ کرده و یادبودشان را ضروری جلوه می‌دهد، نه مکانی است که قرار است در آن به خاک سپرده شوند، نه گنبد و بارگاه و شاخصه‌ای که بر مزارشان نقش خواهد بست و نه چیز دیگری؛ اینقدر که حتی از این بزرگان نام و نشان ثبتی در دست نیست، ولی کوچک‌ترین لطمه‌ای به هویتشان وارد نیست.

آنچه در این میان دردناک به نظر می‌رسد، بی‌توجهی مسئولان به همین نکته کلیدی است. به این حقیقت که آنچه در پس این بحث‌ها نادیده گرفته می‌شود، قهرمانانی هستند که اینقدر از نام و مقام دوری گزیدند که شهید گمنام لقب گرفته‌اند تا ما و شما آسوده خاطر باشیم، نه آنکه به هر دلیل مقابل یکدیگر صف بکشیم و فراموش کنیم بحث و جدل پیرامون محل تدفین این شهدا هیچ جایی در آرمانی که راه این شهدا را شکل داده بود، نداشت.

کافی است به یاد آوریم که شهدا برای وطنی جنگیدند که ذره ذره‌اش برایشان اهمیت داشت و در آن نه بحث جای مشهور مطرح بود و نه جای غیر مشهور و این گونه بود که خود به هویتی از ایثار تبدیل شدند. با این نگاه سخت نیست ‌توقع داشته باشیم اگر قرار است برای این هویت‌سازان و قهرمانان جایگاهی در نظر گرفته شود، می‌توان با تکیه بر قوانین و باید و نبایدهای جامعه‌ای که مرهون خون ایشان است، بهترین نقطه را یافت و بر سر چنین موضوعی بحث و مناقشه نداشت.

کافی است به یاد آوریم ‌آنچه احترام شهدا را در جامعه موجب شده، نه قومیت ایشان، نه شهر زادگاه‌شان، نه سن و سالشان و نه حتی نقش ایشان در آن نبرد سخت با دشمن بعثی، که کار بزرگی است که انجام داده‌اند و بر این اساس است که از قهرمانی ایشان سخن می‌گوییم و توقع داریم که در سایه یادآوری دلاوری‌هایشان، قدر و شأن دستاوردشان یادآوری شده و راهشان ادامه یابد.

کافی است به یاد آوریم آنچه موجب شده ایده تدفین این شهدا در شهر‌هایمان ارزشمند شود، یادآوری هدف این شهداست، نه جایی که قرار است در آن مقبره شهدای گمنام بسازیم؛ جایی که می‌تواند شأنیت از این شهدا بگیرد و در قامت میدان شهدای گمنام، خیابان شهدای گمنام و امثال آن به جامعه معرفی شود، نه یادواره شهدای گمنام جنب فلان بنا یا معبر مهم؛ جایی که قرار است هویت شناسایی آن در جامعه برای قرن‌ها، شهدای گمنامی باشد که در آنجا به خاک سپرده شده‌اند.

کاش هر چه زود‌تر برای پایان دادن به این مناقشات که متأسفانه نام شهدای گمنام را به آن سنجاق کرده‌ایم، تصمیم در حد و اندازه قانونی خاص بگیریم تا تکلیف برای همیشه معلوم شده و دیگر بحث و مناقشه‌ای درباره محل تدفین شهدای گمنام نداشته باشیم.»

ومن الله التوفیق...