با واقعیت کنار نیاییم، با واقعیت روبرو شویم

آقای موسوی، فعال فرهنگی شهرستان کردکوی، در مصاحبه با گلستان 24، درباره شبکه های اجتماعی و ورود آن ها به زندگی مردم ما می گوید: اگر چند سالی به عقب برگردیم،  سال های 70 تا 74 را تقریبا می­ توان همان زمانی دانست که اینترنت به عرصه­ زندگی بعضی افراد عادی در ایران راه پیدا کرد و عملا در همین سال تلفن همراه نیز در همان عرصه حضور یافت. جالب  اینجاست که در همین سال ها بود که ویدئو از ممنوعیت در آمد.

وی در جواب این سوال که استفاده از وسایل و تکنولوژی­ های ساخت بشر،  خوب است یا بد می گوید: این سوال یک جواب بیشتر ندارد، وآن این است که می­ تواند خوب باشد می­ تواند بد باشد. این صحیح ­ترین جوابی است که می ­توان در این زمینه داد و از هر کسی که با واقعیت­ ها زندگی می­ کند همین نوع جواب را  خواهید شنید. اما در عرصه­  عمل، داستان سر به زیر برف بردن کبک، داستان خنده داری است که توسط خیلی­ ها این روزها اجرا می­ شود.

موسوی در ادامه می گوید: توصیه نمی ­کنم با واقعیت ­ها کنار بیاییم بلکه معتقد هستم باید با واقعیت­ ها روبرو شویم. حضور ماهواره و شبکه ­های اجتماعی در جامعه­ ما یک واقعیت است.

ظاهرا از سوال­ های ابتدایی و مهم این است که شکل صحیح برخورد با این واقعیت چگونه است؟ چگونه باید فرهنگ استفاده صحیح از این ابزارها را به جامعه ارائه دهیم؟ و سؤالاتی از این دست. اما متأسفانه اولین سؤالی که امروز پرسیده می شود این است که چگونه مثلا «ویچت» را فیلتر کنیم؟ اما نتیجه چه بوده است؟

موسوی با ذکر یک مثال ادامه می دهد:  انصاف به خرج دهید و بگویید با چاپ پوستر، تراکت، بنر و به در و دیوار آویختن پارچه نوشته ­هایی در مذمت ماهواره، چه مقدار بر نفوذ آن­ در دل خانه­ ها و افراد اثر گذاشته­ ایم؟ به سریال اختلاس­ های رنگارنگ اگر کاری نداشته باشیم آیا واقعا این گونه کارها اسراف بیت المال نیست؟ تلاش می­ کنیم، هزینه می­ کنیم اما بازدهی و اثرگذاری ندارد.

این فعال فرهنگی معتقد است که با ناتوی فرهنگی باید با ابزار مناسب آن به دفاع، مبارزه و پیشروی پرداخت، وی می گوید: اگر دشمن در حال پخش کردن شب­ نامه بود، چاپ تراکت و امثال آن دفاع مؤثری بود. اما دشمن جور دیگری وارد شده و ما جور دیگر دفاع می­کنیم! متأسفانه عرصه­ رسانه، با تمام پتانسیل عظیمی که دارد اما جزء ناشناخته ترین عرصه ­ها در جامعه فرهنگی کشور به حساب می ­آید و از انعکاس تصمیمات و فعالیت­ های مشهود در جامعه می­ توان دریافت که تعداد قابل توجهی از متصدیان حوزه­ های مختلف فرهنگی شناخت خوبی از این عرصه ندارند. عدم وجود مرکزی جامع در عرصه­ فرهنگ که در حال رصد دائم ، تحلیل پیوسته فضای فرهنگی کشور، ارائه شفاف آن به مسؤلین و ارائه­ راه­کار هایی برای مقابله­ صحیح و مؤثر در برابر آن، چیزی است که کمبود آن احساس می­شود.

وی در آخر می گوید: آن­ چه اکنون در فضای اداری جامعه وجود دارد، جزیره­ های متعددی است که با صرف بودجه­ های فراوان کارایی در خور توجهی از خود نشان نداده ­اند.