یکی از مستند ترین روایات دفاع مقدس

سید ناصر حسینی همان اسیر مجروحی است که یاد داشت های دقیق و روزانه اش از زندان های مخوف صدام را ثبت می کند و این یاد داشت ها را در عصای خود جای می دهد تا به ایران بیاورد.

نویسنده کتاب چنان تصویر واقعی از دوران اسارت را تصویر می کند که مقام معظم رهبری درباره این این کتاب می نویسد: تا کنون هیچ کتابی نخوانده و هیچ سخنی نشنیده ام که صحنه اسارت مردان ما در چنگال نامردمان بعثی عراق را آنچنان که در این کتاب است به تصویر کشیده باشد.

یکی از جذابیت های این کتاب برای ما گلستانی ها این است که خاطرات بعضی از اسیران و رزمندگان هم استانی ما هم در آن ثبت شده است.

از ظرایف ناب این کتاب این است که نویسنده می گوید من فکر می کردم پایی که جا ماند همان پایی است که در زندان های بعثی جا مانده، اما می بینم منظور همین پایی است که از دیار باقی جا مانده است! این سخن نویسنده یاد آور سخن شهید مرتضی آوینی است که می گوید: پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند. اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند.