کلاس آموزشی ارامنه برای فتنه گران و سبزها

به گزارش گلستان 24، مراسم گرامیداشت نسل کشی ارامنه توسط عثمانی ها در حالی در تهران برگزار شد که هزاران ارمنی با در دست داشتن پلاکارد های مقابل سفارت ترکیه رفتند و این کشتار را محکوم کردند. سال 1915 یعنی یک قرن پیش، دولت عثمانی یا همان ترکیه امروزی با سوءاستفاده از قدرتی که داشت برای تغییر دین و زبان مردم کشور همسایه اش یعنی ارمنستان هنگامی که دید ارامنه زیر بار حرف زور نمی روند، دست به کشتار آنها زد. صدها هزار نفر در این اقدام عثمانی کشته شدند ولی تا کنون دولت ترکیه و بسیاری از کشورهای اروپایی این نسل کشی را قبول نکرده‌اند و تنها بعد از سال‌ها به تازگی آلمان این جنایت را به رسمیت شناخته است. هم وطنان ارمنی ما در ایران هرساله اعتراض خود را به این جنایت بدون هیچ سر و صدایی اعلام می کردند و امسال نیز پرشورتر از همیشه و با جمعیت بیشتری در این مراسم شرکت کردند.

گفتنی است برگزاری هرگونه تجمعی در سطح شهر، نیاز به مجوز از سوی استانداری هاست. در فصل دوم “قانون فعالیت احزاب، جمعیت های سیاسی و صنفی و انجمن های اسلامی یا اقلیت های دینی شناخته شده” و ذیل عنوان “حقوق گروه ها” اشاره شده است که احزاب حق دارند با اطلاع وزارت کشور، راهپیمایی و یا با اخذ مجوز از وزارت کشور تجمع برگزار کنند.

گرفتن مجوز از استانداری و یا وزارت کشور، نه برای محدود کردن جامعه مدنی و حقوق شهروندی، بلکه برای مدیریت تظاهرات ها است. به هرحال هرگونه تجمعی در سطح شهر باعث بی نظمی و هرج و مرج می شود. آگاهی قبلی از آن باعث می شود، نیروی انتظامی و ارگان های مربوطه مانند شهرداری و راهنمایی رانندگی، مسیرهای راهپیمایی را آماده و امنیت شرکت کنندگان را نیز تامین کنند و از بروز ترافیک های سنگین و اختلال در زندگی روزمره مردم جلوگیری به عمل آورند.

روز جمعه مسیرهای منتهی به خیابان استانبول در تهران، شاهد جمعیت کثیری از ارامنه بود که در یکصدمین سال نسل کشی اجدادشان، گردهم جمع آمده بودند. نکته مهمی که در تظاهرات ارامنه وجود داشت، در وهله نخست، اخذ مجوزهای لازم برای برگزاری تظاهرات بود و در ثانی، عدم وجود هرگونه تنش و ناآرامی در طول برگزاری آن بود. موضوعاتی که شاید در نگاه اول به چشم نیایند اما بهترین روش برای افزایش آگاهی مردم از حقوق مدنی و شهروندی است. این امر باعث می شود تا صنف، گروه و یا تعدادی از مردم به موضوعی اعتراض دارند، علاوه بر رساندن پیام خود، نظم و امنیت نیز در زمان اعتراضات، برقرار باشد و این شیوه مدنی ترین راه برای حفظ آرامش جامعه خواهد بود.

مشاهده اعتراضات آرام ارامنه در سالگرد نسل کشی ارمنی ها توسط ترکیه عثمانی و کنار هم قرار دادن این تصویر در کنار تصاویر آشوب ها و اعتراضات 1388، ما را به این موضوع رهنمون می کند که هرج و مرج نه تنها باعث دور شدن از هدف اصلی می شود بلکه، آن را به موضوعی امنیتی و هشداردهنده برای نظم کشور تبدیل می کند تا جایی که اقتصاد و کسب و کار مردم عادی کوچه و بازار نیز به خطر می افتد.

در روز اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری 1388، عده ای به نتایج آرا معترض بودند ولی مسیری که برای بیان اعتراضات خود انتخاب کردند به آشوب و هرج و مرجی در کشور تبدیل شد که تبعات آن تا مدت ها ادامه داشت. در گزارش های از روز اول اعلام نتایج به دنبال بیانیه ای که توسط موسوی منتشر شد، افرادی در سطح شهر تهران با ریختن به خیابان های منتهی به وزارت کشور، تجمعاتی را سازماندهی کردند. به دنبال آن این افراد با حرکت به سوی مرکز شهر و مسیرهای منتهی به کوی دانشگاه تهران، سطل های زباله را آتش زدند و هر چه به شب نزدیک تر می شدیم، شاهد فجایع بیشتری نیز بودیم. آتش زدن بانک ها، اتوبوس های شهرداری و حمله به مراکز دولتی و بسیج، شهر را به آشوب کشاند.

گردانندگان اعتراضات 1388 که خود را بری از اخذ هر مجوزی برای برگزاری راهپیمایی ها می دانستند، با انواع بیانیه ها مردم را تحریک و تهییج می کردند. حتی مقامات و مسئولین نظام نیز به پادرمیانی با سران فتنه پرداختند اما دیواری که از اول کج چیده شده بود، قرار بر آن بود تا ثریا نیز کج برود.

اما در ادامه و با ناامن شدن شهرهای بزرگ به ویژه تهران، دشمنان قسم خورده ایران، عزم خود را برای نابودی نظام و کشور جزم و مزدورانی را برای اجرای نقشه های شوم خود راهی مراکز حساس تجمعات اعتراض آمیز فتنه گران کردند. از تاریک خانه فتنه بود که به ناگاه گلوله های سربی در سینه کسانی نشست که عمر و زندگی خود را برای دفاع از انقلاب و کشور هزینه کرده بودند. حمله به مراکز نظامی و بسیج و مساجد و به آتش کشیدن آنها، تنها بخش کوچکی از هنجارشکنی هایی بود که در ایام فتنه روی داد.

شعارهایی که در گوشه و کنار شهر شنیده می شد، دل هر شنونده ای را به لرزه می انداخت، سر دادن این شعارها بود که نتانیاهو دشمن قسم خورده ایران، به حمایت از فتنه پرداخت و از مطالبات آنها دفاع کرد، چرا که طنین شعار "نه غزه، نه لبنان" تا تل آویو نیز رسید و بدتر از آن نیز حمایت خاندان آل سعود از اعتراضات بود، رژیمی که در آن کوچک ترین معیارهای حقوق بشری و انسانی رعایت نمی شود و کماکان نظام برده داری در آنجا در جریان است.

زمانی که به مقایسه تظاهرات ارامنه و فتنه 1388 می پردازیم، به این نتیجه می رسیم که ای کاش در آن مقطع حساس، سران فتنه به جای دمیدن در آتش، آبی بر آن می ریختند و از آنهمه خرابی و ویرانی و تبدیل شدن به مهره دشمن پرهیز می کردند.