تئاتر موزیکال، همان رقص و لوده بازی جنسی اما با مجوز قانونی

به گزارش گلستان 24، در مناطق مختلف تهران وجود دارند. از خیابان دماوند گرفته تا بالای شهر هر جایی که نگاه کنی با بنرهای عموما زرد رنگی مواجه می شوید که به طرز بسیار ابتدایی طراحی شده و خبر از اکران همین تئاترهای زرد می دهد. معمولا سینماهای قدیمی که دیگر برای اکران فیلم مناسب نیستند، برای این تئاترهای موزیکال آماده می شوند.

اسم ها و پوسترها هم نشان می دهد این تئاترها در چه سطح هنری و معرفتی قرار دارند: مامان من زن می خوام، فیس پوک، عاشق شده ام مگه گناه کردم، حق بده عاشق شم، باجناق های کله پوک و خواستگار خجالتی از جمله اسم هایی است که به روی این تئاترها گذاشته می شود.

خبرنگار فرهنگی برای آشنایی بیشتر با این تئاترهای موزیکال به یکی از این تئاترهای موزیکال در سینما نپتون رفت تا با واقعیت این ماجرا بیشتر آشنا شود.

اولین موضوعی که جلب نظر می کند این است که به هیچ عنوان اجازه فیلم برداری داده نمی شود و این فضای امنیتی تا آخر اکران حفظ می شود. نکته بعدی این است که در کل زمان این نمایش ایجاد فضای خنده داری در نمایش دیده نمی شود و تنها با رفتارهای خارج از عرف و شنیع بازیگران، باید تماشاگران بخندند.

به طور مثال در یکی از صحنه به محض نام آوردن از یک خواننده زن مشهور غربی، بازیگر مرد شروع می کند با یک آهنگ تند از همان خواننده که با صدای بلند از سالن پخش می شود شبیه وی می رقصد و جمعیت حاضر نیز شروع به کف زدن و سوت کشیدن می کنند و گاهی نیز خود رقص اندکی می کنند. این فضای عجیب به زودی نیز قطع نمی شود و حدود 5 دقیقه ادامه پیدا می کند و دوباره بعد از چند دیالوگ کلیشه ای سطحی این بار در یک لوکیشن دیگر همانند جلسه خواستگاری همین داستان برقرار می شود.

آنچه این تئاتر به مخاطب اهدا می کرد بیشتر یک سالن رقص فکاهی و چند حرکت شنیع جنسی و زننده است تا یک تئاتر. اما واقعا سوال این جاست آیا این تئاتر و امثال این تئاتر که با تبلیغات زیاد و آشکارا به روی سن می رود ، مجوز دارند؟

یا برای یک مثال دیگر این روزها در پردیس سینمایی کوروش تئاتری در حال اکران است که در خلاصه آن آمده است: پشوتن که به نیت کار کردن به شهر آمده، در منزل دکتر گلابی مشغول به کار می‌شود. عشق به گلنسا از یک طرف و حضور برادر دکتر از طرف دیگر، حوادث جالبی را رقم می‌زند.

محتوا و فرم و حتی نحوه لباس پوشیدن این تئاتر کپی شده از فیلم قدیمی و غیر اخلاقی صمد آقا است که پیش از انقلاب به صورت گسترده پخش می شد.

استفاده حتی از فامیلی پشتون یعنی «ممقانی» برای ایجاد دیالوگ های اروتیک و غیر اخلاقی در این نمایش به صورت گسترده ای دیده می شود.

صمد آقا یکی از شخصیت های کمدی سال های قبل از انقلاب بود که انواع و اقسام رفتارهای جنسی را برای ایجاد کمدی انجام میداد و امروز در فیلم های ضدانقلاب همانند سنگسار ثریا به ایفای نقش می پردازد.

حال سوال اینجاست این تئاترها با چه حربه ای توسط تهیه کننده های این نمایشها مستهجن به مراکز نظارتی  ارائه می شود که بدون هیچ مشکلی از فیلتر وزارت ارشاد رد می شوند؟

وزارت ارشاد نمی تواند با مستقر کردن یک ناظر نمایش یا وجود یک ناضر نمایش سیار و غیرمحسوس این تئاترها را کنترل کند؟ یا اینکه برای القای این موضوع که دوران روحانی با دوران گذشته متفاوت است و در آن آزادی ها افزایش پیدا کرده و همچنین جلب نظر قشر متوسط جدید شهر نشین تهران باید در برابر این تئاترها استراتژی شتر دیدی ندیدی را در پی گرفت؟

فضاهای دربسته و موقعیت آنی تئاتر و اتکا به  نظارت اولیه بر متن نمایشنامه باعث می شود این نوع تئاترها جری تر نیز بشوند و شرایطی را ایجاد کنند که دیگر به یک فاجعه تبدیل شود.

این روزها تئاتر به یکی از مسائل اصلی و دغدغه های مهم قشر نخبه مذهبی تبدیل شده است. از یک سو تئاترهای مستهجن و زرد این چنینی که میزان اخلاق در جامعه را تنزل می دهند و از سوی دیگر تئاترهای هنری مانند لودلو و پاییز که با بی شرمی تمام دیالوگ های مستهجن را به کار می برند و اتاق خواب و رفتارهای زن و مرد در اتاق خواب را نشان می دهند. این دو تئاتر امروز مانند دو لبه یک قیچی اخلاق خانواده ایرانی را جدا می کنند اما هنوز وزارت ارشاد در خواب است./سراج 24