نقدی بر فیلم "مهمان داریم"

محمدمهدی یا به قول برخی منوچهر عسگر پور از دیرباز به القای چنین مفهومی در آثارش علاقه نشان داده است؛ چه آن زمان که "قدمگاه" را می‌ساخت  و به‌طور مستقیم از تعلق‌خاطرش به این مفهوم پرده‌برداری می‌کرد و چه در آثاری چون "اقلیما" که به‌طور غیرمستقیم و از طریق تصویرگری انتظار زنی ساده‌لوح برای اتفاقاتی که پیش رویش است دراین‌باره سخن گفت، همیشه این کارگردان را در حال کندوکاو در این مفهوم می‌دیدیم.

 

 

 

"مهمان‌داریم" تازه‌ترین فیلم عسگر پور هم از اهمیت انتظار می‌گوید آن‌هم در جامعه‌ای شرقی مانند ایران. اینکه انتظار چقدر می‌تواند مفید باشد و چقدر می‌تواند در ایجاد امید برای مردمان جهت تغییر روش زندگی به کار بسته شود عمده‌ترین مباحثی است که در این فیلم تبیین می‌شود. در خلال این تبیین کارگردان بدش نمی‌آید که فیلمش را به‌نوعی از واقعه‌نگاری با محوریت بررسی زندگی خانواده شهدا و جانبازان بدل کند.

 

 

 

تماشای این رؤیاهای زیبا که تلنگری هم هست بر مخاطبی که بسیاری از ارزش‌های دفاع مقدس را فراموش کرده، این شانس را برای مخاطب ایجاد می‌کند که بفهمد درگذشته بر این خانواده چه گذشته و البته با مسیری که این خانواده طی سالیان مختلف انقلاب اسلامی پیموده تا به امروز برسد را درک کند.

 

 

 

 

 

 

تنها تمرکز بر یکی از روایات منسوب به امام صادق(ع) که می‌فرماید: «در قلوب آنان (یاران مهدى)، نسبت به ذات خدا شکى نیست.» کافی است تا ماده خام ده‌ها سناریو شکل گیرد. اما متأسفانه به‌جای تمرکز بر این احادیث عسگر پور همان  دانسته‌های ذهنی یک دهه قبل مربوط به زمان ساخت "قدمگاه" را فرآوری کرده و نتیجه می‌شود اثری که اگر حمایت ارگانی پشتش نباشد حتی این توانایی را ندارد که به‌واسطه ارتباط مناسب با گیشه، سودآور باشد.

 

 

درباره هزینه تولید "مهمان‌داریم" هم‌صحبت فراوان است و بوده‌اند بسیاری که بودجه‌ای دومیلیاردی را به‌عنوان رقم تولید فیلم بیان داشته‌اند. سؤالی که پیش می‌آید این است که مگر نه آن‌که برای خلق آثار مرتبط با مفاهیم ارزشی باید به صادقانه‌ترین شکل ممکن و با حداقل اسراف پیش رفت. پس چطور می‌شود اثری که بیشتر داستان آن در یک لوکیشن می‌گذرد و با فراگیر شدن تب دیجیتال نمی‌تواند هزینه تولیدی بیشتر از نیم میلیارد داشته باشد دو میلیارد بودجه دولتی دریافت کرده؟!